Gdy ktoś mnie pyta, jaka książka zrobiła w ostatnim czasie na mnie największe wrażenie, bez wahania odpowiadam, że był to zbiór reportaży Justyny Kopińskiej „Polska odwraca oczy”. Teksty poświęcone sprawom, którymi swojego czasu żyła cała Polska, dotknęły mnie w każdym calu. Odczuwałam fizyczny ból, rozdzierającą niemoc, złość, poczucie niesprawiedliwości, a w mojej głowie pojawiały się kolejne pytania, na które ciężko udzielić jednoznacznej odpowiedzi. A przy tym były to teksty pokazujące dziennikarski kunszt autorki, jej zaangażowanie, profesjonalizm i obiektywizm. Z tego powodu, gdy tylko ukazała się informacja o najnowszej publikacji Kopińskiej, wiedziałam, że muszę ją przeczytać.

„Z nienawiści do kobiet” to zbiór ośmiu reportaży w których podobnie jak poprzednio poruszone zostały sprawy, które wstrząsnęły opinią publiczną i mediami. Zbiór otwiera premierowy tekst o Violetcie Villas, historia jej życia opowiedziana przez syna i synową. O jej wspinaczce na szczyt i o bolesnym upadku na samo dno. O tym, jaką była córką, matką, kobietą, diwą. Tytuł książki i pierwszy tekst mogą nieco zmylić, albowiem reportaże nie dotyczą tylko kobiet i przemocy wobec nich. Kolejne reportaże poruszają między innymi kwestię pedofilii w kościele, mówią o tym, jak to jest być homoseksualistą, który chce żyć w zgodzie z naukami kościoła, o dyrektorze więzienia, schizofreniku, który dokonał brutalnego morderstwa, o trupach w szafie, czyli statystykach w policji. W zbiorze uwzględniona została również rozmowa z Leopoldem Kozłowskim, zwanym „ostatnim klezmerem Galicji”, który w obozie pracy musiał grać dla swoich oprawców. Książkę zamyka rozmowa przeprowadzona przez Szymona Jadczaka z autorką.

„Z nienawiści do kobiet” to dobra pozycja dla kogoś, kto zetknął się po raz pierwszy z dziennikarstwem Kopińskiej z pewnością może okazać się brutalna i dosadna. Ja jednak, mając w głowie poprzedni zbiór i emocje, jakie towarzyszyły mi podczas jego lektury, mam wrażenie, że ta książka jest „złagodzona”, nie chwyta za gardło, nie powoduje torsji, nie pozostaje w pamięci. Kopińska wysoko postawiła sobie poprzeczkę, ale wierzę, że wkrótce ją przeskoczy.

Karolina Purłan