Podczas gdy straż wyławia z rzeki już czwarte zwłoki okaleczonej kobiety, a Doliny demonów walczą o dominację, Krzyczący w Ciemności wciąż szuka utraconych wspomnień. Kim był w przeszłości? Skąd wzięły się blizny, szpecące jego policzek? Jakby nie dość było ukrywania się przed srebrnymi magami, zaczynają się nim też interesować kolejne demony, a uwaga demonów nigdy nie wróży niczego dobrego. Morderca w stroju błazna, magiczne pojedynki i klątwy, zaraza, szkolenie ka-ira, enklawy i sfery – ostatnia część „Teatru węży” Agnieszki Hałas odkrywa przed czytelnikiem pełen potencjał świata Zmroczy.

„W mocy wichru”, w odróżnieniu od poprzednich cieńszych części, liczy ponad 600 stron, co daje autorce szansę stworzenia bardziej złożonej fabuły i rozwiązania wątków stopniowo rozbudowywanych w pierwszych dwóch tomach. Seria nadal opowiada przede wszystkim o Krzyczącym w Ciemności i jego poszukiwaniach prawdy o przeszłości, ale równocześnie ukazuje dalsze losy Marshii, Anavri i Lorraine. Duże urozmaicenie stanowi makabryczny wątek kryminalny oraz lekcje magii, podczas których Brune ma okazję sprawdzić się w roli nauczyciela. W tej części o wiele większą rolę odgrywa Anavri, zmagająca się z mocą, której wcale nie chce. Na dynamikę powieści korzystnie wpływają też częste zmiany miejsca akcji, gdy bohaterowie podróżują przez enklawy i sfery, Doliny demonów i odległe zakątki świata Zmroczy. Dzięki temu świat wykreowany przez autorkę staje się bardziej złożony i różnorodny, a akcja wciąga i pochłania aż do końca.

Agnieszka Hałas posiada dar odmalowywania w kilku słowach najbardziej niesamowitych i mrocznych stworzeń rodem z pogranicza słowiańskich wierzeń i najgorszych koszmarów. Nie brak jej też pomysłów na różnorodne czary, klątwy, magiczne przedmioty i portale. Przy czym magia nie przychodzi ka-ira bez wysiłku, każde zaklęcie trzeba najpierw opanować, a potem opłacić skrajnym wyczerpaniem.

Jedyne, co można zarzucić stylowi, to że w drugiej połowie irytująco często pojawia się wzmianka o „badaniu otoczenia zmysłami maga”. Jeśli chodzi o kompozycję, trochę zdziwiło mnie, że to, co wydawało się najistotniejszym wątkiem, zostało rozwiązane na długo przed zakończeniem powieści, podobnie jak miało to miejsce w „Dwóch kartach”. Poza tym tej znakomitej serii można zarzucić chyba tylko to, że dobiegła końca. Chociaż do tych bohaterów i niesamowitego świata mrocznej magii z pewnością warto wracać i odkrywać na nowo.

Agnieszka Kruk