Szpiczasty stożek wystaje spośród chmur. A dookoła za-góry, za-rzeki, aż po nieba kres. Szczyty swymi niebezpiecznymi grotami strzegą bram do Olimpu. A kto zamieszkuje to tajemnicze miejsce? Szklani ludzie. Ludzie z mgły i zimnej wody, nieprawdziwi, wydumani. Majestatycznie powłócząc nogami obchodzą swe królestwo. Królestwo choroby i śmierci, królestwo na niby. Ułuda zaplata swe lniane warkocze, zarzuca je na szyje zbłąkanym wędrowcom. I biada im jeśli poddali się zwodniczej sile marazmu, jeśli zatracili swe zmysły w niemocy. Odtąd są straceni dla świata, odtąd tworzą Czarodziejską Górę.

Tym razem Tomasz Mann mnie połknął, połknął mnie swa książką. Słyszałam, ze najlepsza, że ho ho. Ale żeby aż tak, żebym aż tak poddała się jej czarowi? Bo ona mnie omamiła, już szłam po skierowanie do sanatorium Berghoff, chciałam w Davos słuchać tej uwodzicielskiej opowieści. Nie czytałam na akord, czytałam wnikliwie, powoli rozciągając zdania. Każda strona była na wagę złota, rozdział nie miał wartości.

Jestem uwiedziona i oczarowana. Góro, nie odchodź!

Szpiczasty stożek wystaje spośród chmur. A dookoła za-góry, za-rzeki, aż po nieba kres. Szczyty swymi niebezpiecznymi grotami strzegą bram do Olimpu. A kto zamieszkuje to tajemnicze miejsce? Szklani ludzie. Ludzie z mgły i zimnej wody, nieprawdziwi, wydumani. Majestatycznie powłócząc nogami obchodzą swe królestwo. Królestwo choroby i śmierci, królestwo na niby. Ułuda...