Wow, jaka ta książka jest dobra! Kiedy do niej usiadłam, nawet nie zauważyłam, że za jednym zamachem przeczytałam ponad połowę. Nie jest to pozycja, w której akcja mknie szybko do przodu, wręcz przeciwnie, rozwija się powoli, dając czytelnikowi możliwość dogłębnego poznania obu z bohaterek. Narracja odbywa się naprzemiennie z pozycji Agathy oraz Meghan.

Agatha jest zwykłą osobą, której nikt z otoczenia nie zauważa. Pracuje w sklepie, gdzie układa towary na półkach, jest przeciętnej urody, ma za sobą bolesną przeszłość, marzy o dziecku oraz szczęśliwej rodzinie. Niestety dokucza jej samotność, bezduszny szef oraz zazdrość, jest w ciąży i wszystko wskazuje na to, że zostanie ona samotną matką. Od pewnego czasu obserwuje Meghan, która prowadzi poczytnego bloga, ma męża i trzecie dziecko w drodze. Wydaje się piękna i szczęśliwa, ma wszystko, to czego jej potrzebuje do szczęścia. Z biegiem czasu dowiadujemy się, że Agatha ma plan, który powoli wprowadza w życie. Obie kobiety mają swoje tajemnice.

Michael Robotham nie wykazał się niczym innowacyjnym podczas tworzenia tej historii, ponieważ książek o podobnej tematyce powstało wiele, zwłaszcza w ostatnim czasie. Moim pierwszym skojarzeniem podczas lektury była „Dziewczyna z pociągu”. W obu książkach mamy do czynienia z podglądaniem, ze snuciem fantazji na temat cudzego życia, dopisywaniem do niego własnego scenariusza, a nawet z pociągami w tle. „Raj nie istnieje” ma w sobie jednak coś, co nie pozwala odłożyć książki na półkę i przejść obok niej obojętnie. Wciąga i daje do myślenia. Mimo, że zakończenie było dla mnie przewidywalne, oceniam tę powieść bardzo pozytywnie.

Książka niewątpliwie zasługuje na plus ze względu na wcześniej wymienione przeze mnie napięcie. Istnieje wiele thrillerów psychologicznych, ale nie każdy potrafi przytrzymać czytelnika w niepewności. Do tej pory nie miałam okazji czytać pozostałych dzieł autora, ale jego styl przypadł mi do gustu i z całą pewnością zwrócę na niego większą uwagę.

„Raj nie istnieje” budzi w człowieku różnorakie emocje: złość, zdziwienie, współczucie. Daje do myślenia na temat tego, ile jesteśmy skłonni zrobić, by osiągnąć upragnione szczęście. Na początku lektury zadajemy sobie pytania: czym wywołana jest obsesyjna fascynacja Agathy? Czy życie Meghan doprawdy jest takie idealne? Jakie „trupy” obie kobiety trzymają w szafie? Warto dotrwać do końca, by móc odpowiedzieć sobie na te pytania. Mniej więcej w połowie, akcja przyspiesza i już nie sposób się od niej oderwać. Serdecznie polecam!

Wow, jaka ta książka jest dobra! Kiedy do niej usiadłam, nawet nie zauważyłam, że za jednym zamachem przeczytałam ponad połowę. Nie jest to pozycja, w której akcja mknie szybko do przodu, wręcz przeciwnie, rozwija się powoli, dając czytelnikowi możliwość dogłębnego poznania obu z bohaterek. Narracja odbywa się naprzemiennie z pozycji Agathy oraz Meghan.

Agatha jest zwykłą...