http://www.nieperfekcyjnie.pl/2018/07/obsesja-niszczy-raj-nie-istnieje.html

Na przestrzeni ostatnich kilku/-nastu miesięcy thrillery pojawiają się dosłownie jak grzyby po deszczu, dlatego zdecydowanie jest w czym wybierać. Niestety drugą stroną medalu jest trudność w znalezieniu oryginalnej, czymkolwiek wyróżniającej się historii, która wbije w fotel. "Raj nie istnieje" Michaela Robothama zebrała do tej pory masę pozytywnych opinii, dlatego z radością i zaciekawieniem sięgnęłam po ten tytuł.

Agatha od wielu lat pragnie dziecka, co przerodziło się w obsesję. Jest gotowa dosłownie na wszystko, aby w końcu zostać matką. Coraz bardziej zbliża się do ciężarnej Meghan, której życie wydaje się idealne - ma dwójkę dzieci, przepiękny dom, przystojnego męża. Agatha wierzy, że jej nowo poznana koleżanka ma na tyle dużo, iż nie odczuje za bardzo braku jednego z elementów swojej układanki - tego, który niebawem ma się pojawić...

"(...) czasami nawet najwspanialsze życie w mgnieniu oka może ulec gwałtownej metamorfozie, może radykalnie zmienić kierunek. Wystarczy moment wahania. Komórka rakowa. Drański gen. Niewłaściwy skręt. Czerwone światło. Pijany kierowca. Okrutny pech." *

Historia przedstawiona jest z perspektywy obu kobiet, dzięki czemu czytelnik ma lepszy obraz całości. Pomimo niecnych planów Agathy oraz jej dotychczasowych poczynań, było mi jej żal, ponieważ doskonale wiem, czym jest ogromna chęć posiadania potomstwa. Kobieta zazdrości życia Meghan, które wcale nie jest idealne - mąż nie docenia tego, że zajmuje się ona domem i dziećmi, a do tego prowadzi bloga parentingowego. Nierzadko pragniemy znaleźć się w czyjejś skórze, wierząc, iż życie danego osobnika jest dosłownie usłane różami, co okazuje się totalną nieprawdą.

Od thrillera wymagam w zasadzie jedynie (a może aż?) dreszczyku emocji, nieźle zakreślonych portretów psychologicznych oraz zaskakującego zakończenia. Michael Robotham wypełnił jedynie drugi punkt, bo akurat przedstawienie tego, co siedzi w głowach bohaterów, wyszło całkiem porządnie. Za to reszta leży... Stephen King twierdzi, że czasami trzeba zamknąć oczy ze strachu, poznając tę historię, przez co zaczynam wierzyć, iż on naprawdę nie czyta książek, wystawiając im rekomendacje.

"Dziwne to nasze życie. Szukamy szczęścia, a tak naprawdę chodzi o to, żeby po prostu przeżyć. Próbujemy spełnić oczekiwania, a tak naprawdę drepczemy w miejscu, tracimy czas albo kontemplujemy życie, jakie moglibyśmy mieć. Dość szybko upodabniamy się do innych bezbożnych, żądnych pieniędzy, wsadzających nóż w plecy, zblazowanych, zazdrosnych istot ludzkich, które pragną zyskać od losu jeszcze więcej bogactwa, urody, szczęścia, lub też boleśnie marzą o tym, by móc zrobić to wszystko jeszcze raz od nowa." **

Sam zarys fabuły jest interesujący - można było z niego wykrzesać naprawdę dużo, ale niestety nie udało się. Ciekawym zabiegiem jest pewność od samego początku, kim jest porywaczka, jednak z drugiej strony zabiera to całkowitą przyjemność śledzenia kroków owej osoby i samodzielnego dochodzenia do powodów owego zamieszania. Do samego końca oczekiwałam zaskakującego finału, ale ponownie Robotham nie popisał się zbyt mocno. Zakończenie jest dość nijakie, a na pewno bardzo przeciętne.

"Raj nie istnieje" to książka, którą czyta się szybko - niejednokrotnie emocjonowałam się podczas czytania, co jest ogromnym plusem. Niemniej z każdą kolejną stroną entuzjazm opada, zamiast wzrastać, a finał jest niezwykle przewidywalny. Nie mam ogromnego doświadczenia w thrillerach, ale ten naprawdę niczym nie wyróżnia się na tle tego typu podobnych, a wręcz wypada dość blado, także ta historia z pewnością nie zostanie w mojej głowie zbyt długo.

* cytat ze str. 454
** cytat ze str. 472-473

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2018/07/obsesja-niszczy-raj-nie-istnieje.html

Na przestrzeni ostatnich kilku/-nastu miesięcy thrillery pojawiają się dosłownie jak grzyby po deszczu, dlatego zdecydowanie jest w czym wybierać. Niestety drugą stroną medalu jest trudność w znalezieniu oryginalnej, czymkolwiek wyróżniającej się historii, która wbije w fotel. "Raj nie...