Nad Warszawską Pragą zapadał zmierzch. Po ludziach widocznych przez większość dnia nie został nawet ślad. Wszyscy i wszystko przygotowywało się do nadejścia mroku nocy. Ciemność zapadała nieubłaganie, a z nią budziły się różnorakie poczwary i mroczne istoty. Wyjątek stanowiły wampiry, które bezceremonialne w ciągu dnia przechadzały się to tu, to tam. Nachodził koniec komunistycznej Polski, a nastąpić miała era kapitalizmu. Napięcie było już wyczuwalne. Tylko wampiry pozostały takie same, bo przecież każda epoka posiada swoich krwiopijców.

Po dość długim czasie Andrzej Pilipiuk powrócił do swojego cyklu z wampirem. Nie powiem, żebym jakoś specjalnie czekał na kolejną odsłonę, ale fakt jest taki, iż każdą nową książkę Pilipiuka i tak łykam jak bocian żabę. Po raz trzeci mam tu do czynienia ze zbiorem opowiadań. Autor znów zaskakuję i umieszcza akcję pod koniec PRL-U, co rodzi nowe problemy praskich wampirów zamieszkujących Warszawę. Same opowiadania jak zawsze śmieszą specyficznym humorem i ukazaniem minionej rzeczywistości z satyrycznego spojrzenia. Zbiór rozkręca się z opowiadania na opowiadanie, dwie pierwsze historie uważam za najsłabsze z całego tomu, za to już im dalej w las tym lepiej. Pod względem fabularnym nie ma tu nic wyszukanego, ale ci co znają twórczość Andrzeja Pilipiuka wiedzą, że jest to tylko i wyłącznie literatura rozrywkowa i tak ma być odbierana. Prostota przekazu, łatwość snucia opowieści i duża dawka humoru nie pozwoli oderwać się od lektury.


Niestety nie obyło się także bez małych minusików. Na tle poprzednich tomów, ten wychodzi nieco słabiej. Rzecz jasna w każdym zbiorze pojawiały się lepsze i gorsze teksty, ale tu pod względem fabularnym wypadło najsłabiej. Abstrahując jednak od tego, całość czytało się świetnie, bez zbędnego lania wody i słowotoku. Pilipiuk mimo już ponad 30 napisanych pozycji w swoim dorobku, nadal potrafi bawić czytelnika swoją wyobraźnią i ogólnym konceptem. Oczywiście nie mogło też zabraknąć odwołań do historii Polski i typowego dla autora sarkazmu. Rozrywka gwarantowana.

Nad Warszawską Pragą zapadał zmierzch. Po ludziach widocznych przez większość dnia nie został nawet ślad. Wszyscy i wszystko przygotowywało się do nadejścia mroku nocy. Ciemność zapadała nieubłaganie, a z nią budziły się różnorakie poczwary i mroczne istoty. Wyjątek stanowiły wampiry, które bezceremonialne w ciągu dnia przechadzały się to tu, to tam. Nachodził koniec...