To zupełnie inny Anders de la Motte od tego, jaki dał się poznać w swoich pierwszych pięciu powieściach. Nie oceniam - lepszy czy gorszy. Inny.
Podobną zmianę można było kiedyś zaobserwować u Simona Becketta, kiedy napisał “Rany kamieni”, całkiem inne od wcześniejszych książek o dr Hunterze.
“Koniec lata”, otwierający nowy cykl, nawet nie bardzo potrafię jakoś zakwalifikować. Nie jest to kryminał, od biedy da się wyczuć elementy typowe dla thrillera, ale w gruncie rzeczy autor poszedł raczej w kierunku dramatu psychologicznego.
Punktem wyjścia i motywem wiodącym jest tu niewyjaśnione zaginięcie pięcioletniego chłopca, które to wydarzenie okazuje się pozostawić trwały ślad w dalszym życiu nie tylko jego rodziców i rodzeństwa, ale również wielu innych osób.
W odróżnieniu od wcześniejszych książek de la Motte ta jest znacznie mniej dynamiczna, choć bardziej mroczna, ale przede wszystkim skoncentrowana na wewnętrznych przeżyciach bohaterów. Dopiero w zakończeniu autor pokazał swoje dotychczas znane oblicze. Finał jest dokładnie w jego stylu - brawurowy i zaskakujący czytelnika.
Obserwując Andersa de la Motte od samego początku widzę, że jako pisarz dojrzewa i rozwija się z każdą kolejną książką i nawet jeśli nie zawsze jestem zachwycony fabułą, to i tak czytam go z przyjemnością.
Również tę książkę warto przeczytać, chociaż nie ukrywam, że wolałem tego autora w poprzednim wydaniu.

To zupełnie inny Anders de la Motte od tego, jaki dał się poznać w swoich pierwszych pięciu powieściach. Nie oceniam - lepszy czy gorszy. Inny.
Podobną zmianę można było kiedyś zaobserwować u Simona Becketta, kiedy napisał “Rany kamieni”, całkiem inne od wcześniejszych książek o dr Hunterze.
“Koniec lata”, otwierający nowy cykl, nawet nie bardzo potrafię jakoś...