http://www.nieperfekcyjnie.pl/2018/05/kiedy-czowiek-staje-sie-zwierzeciem_14.html

Ciężko jest mi napisać cokolwiek sensownego na temat tej powieści, ponieważ jest zupełnie czymś innym, niż myślałam, kierując się blurbem na okładce oraz opisem wydawnictwa. Ten drugi mocno mnie zaciekawił, a opinia Pauli Hawkins nie do końca, ponieważ "Opowieść podręcznej" mnie zawiodła. Niestety "Naturalna kolej rzeczy" także (pomiędzy tymi książkami nie widzę praktycznie żadnych podobieństw, także nie sugerujcie się tym porównaniem).

Australijska głusza, opuszczone i zaniedbane baraki, elektryczne ogrodzenie, brak pożywienia i czystej wody, a w tym wszystkich kilka pięknych kobiet. Nie mają pojęcia, dlaczego znalazły się w tym miejscu, ale mają świadomość konieczności walki o przetrwanie. Nie jest to proste, bo pieczę nad nimi trzymają strażnicy, którzy używają przemocy, chociaż sami niewiele wiedzą o powodach swojej obecności w tym miejscu. Czas mija, a ci ludzie zaczynają coraz bardziej przypominać dzikie zwierzęta...

Początkowo byłam nastawiona bardzo pozytywnie, gdyż cała historia zapowiadała się intrygująco, jednak im dalej w las, tym gorzej. Wcale nie bałam się tego obrzydzenia, na które narzeka wielu czytelników, bo szczerze przyznam, że żadna scena nie wzbudziła we mnie odruchów wymiotnych (raz musiałam nieco przymknąć oczy, ale była to krótka chwila). Nie mam pojęcia, co jest w tej książce takiego przerażającego i obleśnego - mam wrażenie, że czytałam kompletnie inną powieść niż większość. To, co mi najbardziej przeszkadzało to brak akcji. W tej lekturze tak naprawdę nic się nie dzieje... Druga połowa to na przemian - rozprawianie królika i szukanie grzybów. Nic więcej.

Jednak nie poddawałam się do samego końca, wierząc, iż chociaż finał zwali mnie z nóg, a przynajmniej odpowie na dręczące mnie pytania. Moje zdziwienie nie miało końca - nie dość, że zakończenie jest otwarte, to jeszcze nie rozwiało żadnych wątpliwości ani rozważań dotyczących powodu, dla jakiego kobiety były uwięzione. Jak tak można!? Ta lektura ma naprawdę ogromny potencjał, który w żadnym stopniu nie został wykorzystany. Mam wrażenie, iż autorka ucięła tę historię w połowie, dając ją do wydania i zapominając, że jej jeszcze nie skończyła...

Piękno jest kwestią gustu, jednak są osoby obdarzone nietuzinkową urodą, którą zachwycają się rzesze osób. Jednak ten atut szybko przestaje cokolwiek znaczyć, gdy człowiek rzucony jest na pastwę losu, gdzie liczy się przetrwanie, a nie wygląd. W ciężkich warunkach w ludziach pojawiają się cechy, jakich nigdy dotąd nie podejrzewaliby siebie. Człowiek upodabnia się do zwierzęcia, którego celem staje się przeżycie. Na pierwszy plan wychodzi ukryta dzika natura łowcy, egoizm, nadludzka siła. Wtedy zupełnie co innego staje się ważne.

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2018/05/kiedy-czowiek-staje-sie-zwierzeciem_14.html

Ciężko jest mi napisać cokolwiek sensownego na temat tej powieści, ponieważ jest zupełnie czymś innym, niż myślałam, kierując się blurbem na okładce oraz opisem wydawnictwa. Ten drugi mocno mnie zaciekawił, a opinia Pauli Hawkins nie do końca, ponieważ "Opowieść podręcznej" mnie zawiodła....