Macie czasami tak, że chcielibyście poczytać o czymś nie z tego świata? O wierzeniach i przesądach? O czymś, w co ludzie niegdyś gorąco wierzyli, a niejednokrotnie wciąż wierzą? A może sami w coś wierzycie, co innym wydaje się bez sensu? Kiedyś ludzie podchodzili do życia zupełnie inaczej niż dzisiaj, a ich postrzeganie świata warte jest uwagi. Próbę zwrócenia uwagi na folklor podjął Vidar Sundstøl w swej książce „Obrączka diabła”. Choć akcja powieści dzieje się w Norwegii, to nie zmienia to faktu, iż po jej przeczytaniu wiele osób zainteresuje się regionem, w którym mieszka. Czasem można się natknąć na naprawdę ciekawe i mroczne historie.

W noc letniego przesilenia w 1985 roku przepadł bez wieści Peter Schram, piszący wówczas rozprawę doktorską na temat kościoła słupowego w Eidsborgu. 30 lat później, w tej samej okolicy i w tym samym dniu, bez wieści przepadła również Cecile Wiborg, studentka pisząca pracę magisterską poświęconą kulturze ludowej zachodniego Telemarku. Przypadek? Sprawie postanawia przyjrzeć się detektyw Max Fjellanger oraz bibliotekarka uniwersytecka Tirill Vesterli. Niestety nie wszyscy są skorzy do współpracy.

Kiedy sięgałam po „Obrączkę diabła” nie spodziewałam się, że ta książka mnie aż tak wciągnie! Ma ciekawy opis, jeszcze lepszą okładkę, jednak środek bije wszystko na głowę. Dawno nie czytałam tak przyjemnego dreszczowca, a wszystko za sprawą wierzeń, które są tłem dla całej historii. Autor na samym początku pozwolił mi „spojrzeć” na pewien rytuał, ale tylko na chwilkę. Tym samym zaciekawił mnie i zmusił do czytania. Las, postacie w pelerynach, pieśń… poczułam ten dreszczyk emocji, jakbym naprawdę brała w nim udział. Czy ten rytuał wymagał ofiar z ludzi? By się tego dowiedzieć, zabrałam się za czytanie.

Tuż za życiem duchowym pojawia się wątek detektywistyczny, czyli próba rozwikłania sekretu dwóch tajemniczych zaginięć, które dzieliło równe 30 lat. Na tym polu czytelnik może liczyć na wiele emocji. Świetnie się bawiłam, towarzysząc dwójce głównych bohaterów, którzy uparcie próbowali dojść do prawdy, mając tak naprawdę ograniczone możliwości. Odczuwałam to samo co oni – im dziwniejsze fakty wychodziły na jaw, tym bardziej byłam nakręcona.

Historia historią, jednak nawet najciekawszą można zepsuć, jeśli nie potrafi się opowiadać. Vidar Sundstøl to pisarz z prawdziwego zdarzenia. Wykreował wielu bohaterów, ale ciężko się było pogubić, ponieważ umieścił wiele podpowiedzi, w razie gdyby nazwiska stały się dla czytelnika problemem – norweskie nazwiska bywają kłopotliwe. Byłam mu za to wdzięczna, bo czasem zdarzyło mi się zastygnął i rozmyślać, o kim właściwie jest mowa. Autor potrafi również opowiadać z ciekawością. Dawkował emocje, cząstkowo ujawniał prawdę, a przy tym nie szczędził brutalności, która ma miejsce każdego dnia. Bardzo mi się podobało zmiksowanie powyższego, co spowodowało maksimum zaangażowania z mojej strony i wiele emocji.

„Obrączka diabła” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Vidara Sundstøla i mam nadzieję, że nie ostatnie. Norweski pisarz udowadnia, iż ze Skandynawii mogą pochodzić nie tylko dobre kryminały, ale również dreszczowce. W dodatku tytułowa obrączka ma tak ciekawą historię, że czytając, nie potrafiłam uwierzyć w to, co czytam. Ale było to zaskoczenie takie na plus. Opowieści przekazywane z pokolenia na pokolenie bywają naprawdę ciekawe, choć ta była akurat nieco pokręcona. Ale i tak brawa za pomysłowość dla autora! Dał się ponieść fantazji.

Mroczny i tajemniczy klimat książki jest niesamowitą ucztą dla osób spragnionych niepewności, strachu, ale przede wszystkim dobrej zabawy. Jeśli obawiacie się norweskiego pióra, robicie błąd. Vidar Sundstøl nie pisze na siłę; ma się wręcz wrażenie, że sprawia mu to przyjemność. Jeśli jesteście ciekawi, jak w lekki sposób można przedstawić mroczną stronę człowieka, koniecznie sięgnijcie po „Obrączkę diabła”. Zajrzyjcie do Norwegii i dajcie się ponieść pradawnym wierzeniom.

Zapraszam również do przeczytania innych recenzji... https://naszerecenzje.wordpress.com/

Macie czasami tak, że chcielibyście poczytać o czymś nie z tego świata? O wierzeniach i przesądach? O czymś, w co ludzie niegdyś gorąco wierzyli, a niejednokrotnie wciąż wierzą? A może sami w coś wierzycie, co innym wydaje się bez sensu? Kiedyś ludzie podchodzili do życia zupełnie inaczej niż dzisiaj, a ich postrzeganie świata warte jest uwagi. Próbę zwrócenia uwagi na...