Zapis rekolekcji dla mężczyzn. Książka o duchowej podróży mężczyzny ku dojrzałości. Rohr opiera się na micie o poszukiwaniu Graala, który traktuje jako archetypowy obraz transformacji. Do jej etapów należy m.in. pierwotna więź z matką, odejście od matki, wyjście poza bezpieczny świat idealizacji i kontakt z przemocą, pożądaniem, inicjacja przez męskich przewodników, uczenie się na błędach, wciągnięcie do zamku Graala (symbol przemieniającej łaski),tułaczka, rozczarowanie chorym królem, odkrycie pytania ("Komu służy Graal?") i zadanie go, przeżycie zranienia, służba innym, nabycie mądrości.

Zapis rekolekcji dla mężczyzn. Książka o duchowej podróży mężczyzny ku dojrzałości. Rohr opiera się na micie o poszukiwaniu Graala, który traktuje jako archetypowy obraz transformacji. Do jej etapów należy m.in. pierwotna więź z matką, odejście od matki, wyjście poza bezpieczny świat idealizacji i kontakt z przemocą, pożądaniem, inicjacja przez męskich przewodników,...

Myślałam, że będzie więcej interpretacji samej historii Percevala, ale to typowa literatura poradnikowa z nurtu psychoanalizy jungowskiej w popularnym wydaniu, głównie dla mężczyzn. Dużo ogólników.

Myślałam, że będzie więcej interpretacji samej historii Percevala, ale to typowa literatura poradnikowa z nurtu psychoanalizy jungowskiej w popularnym wydaniu, głównie dla mężczyzn. Dużo ogólników.

Książka mi się nie spodobała. Jest o wszystkim i o niczm. Istny miszmasz. Dla mnie jest niezrozumiała, nudna, płaska (zapewne wynika to z faktu, że operuję innym zasobem "kulturowym" niż Autor). Za dużo tu odniesień do seksu, waginy, wojny płci, "zaduszaniu" męskości przez "złą kobiecość". Mitycznego Graala było zdecydowanie za mało. Nie polecam - szkoda papieru i czasu.

Książka mi się nie spodobała. Jest o wszystkim i o niczm. Istny miszmasz. Dla mnie jest niezrozumiała, nudna, płaska (zapewne wynika to z faktu, że operuję innym zasobem "kulturowym" niż Autor). Za dużo tu odniesień do seksu, waginy, wojny płci, "zaduszaniu" męskości przez "złą kobiecość". Mitycznego Graala było zdecydowanie za mało. Nie polecam - szkoda papieru i...

Uważam - choć może się to wydać dziwne, bo książki nie skończyłam, okazała się zbyt trudna w odbiorze i jakby... nie moja, że to bardzo dobra pozycja, o ile ktoś potrafi wyciągnąć praktyczne wnioski.

Uważam - choć może się to wydać dziwne, bo książki nie skończyłam, okazała się zbyt trudna w odbiorze i jakby... nie moja, że to bardzo dobra pozycja, o ile ktoś potrafi wyciągnąć praktyczne wnioski.

Cywilizacja Zachodu (Europa i Ameryka Północna) chyli się ku upadkowi. Odrzuciliśmy i nadal, każdego dnia, arogancko odrzucamy mity, bo to takie nieracjonalne i niemodne, nie zdając sobie sprawy, że tracimy przez to cel i sens życia, własną tożsamość, a nawet świadomość, kim w ogóle jesteśmy.

„Farbują włosy na fioletowo, próbując pokazać, że są »kimś«. Szukają własnej tożsamości. Buntują się i szokują, by zaznaczyć własną obecność. Każde małe ego, każda mała psyche, próbuje uporać się z trudnym zadaniem stworzenia sobie własnego znaczenia. A kiedy się to nie udaje, pozostaje wstyd i poczucie braku własnej wartości, które przygniata współczesnych świeckich. W oderwaniu od szerszego świata nie jesteśmy w stanie sprawić, że poczujemy się naprawdę ważni i znaczący” [1].

Choć zapewne nie spodoba się to wielu czytelnikom, to chyba trudno byłoby zaprzeczyć, zanegować to stwierdzenie. Gnuśna Europa Zachodnia jest zalewana przez kulturowo i mentalnie obce nacje (różne, ale zawsze jednak kierujące się jakimś tam swoim mitem) i coraz bardziej zdominowana przez nie, ale zamiast się bronić, produkuje coraz to bardziej wymyślne argumenty tłumaczące, że wszystko jest w porządku, że tak właśnie być musi i nawet powinno. A poczucie własnej tożsamości i ważności buduje stojąc tydzień w kolejce po nowego smartfona z jakże symbolicznym w tych warunkach znakiem, nadgryzionego jabłka. Polska natomiast… no, cóż… moim zdaniem Polska to kraj, w którym chrześcijaństwo się zwyczajnie nie przyjęło. Tak, wiem, około dziewięćdziesiąt procent katolików, bla, bla, bla, ale… uważam po prostu, że jesteśmy krajem ludzi religijnych, ale tak naprawdę niewierzących.

„Dopóki nie zaakceptujemy tego, że nasz świat jest nam w pełni łaskawy, dopóty nie staniemy się chrześcijanami. Samo tylko uczęszczanie na niedzielną mszę nie sprawi, że ktoś zostanie chrześcijaninem” [2].

Jednak, żeby nie doszło do nieporozumienia, wyjaśniam, że choć mit świętego Graala (jest to mit dla świeckich!) ma rodowód chrześcijański, to jednak autorowi chodzi o mity w znaczeniu znacznie szerszym – to nie jest nawoływanie do powrotu do tradycyjnych wartości religijnych. Mit nie musi być ani chrześcijański, ani, tym bardziej, katolicki.

„Czy nam się to podoba, czy nie, grupy budują swoją spójność dzięki totemom i tabu. Gangi opierają swoją tożsamość na symbolach: flagach, hasłach, sloganach, metaforach” [3].

Co zapewne szokujące, możliwe jest nawet…

„Bohaterowie mogą być nędzni, wstrętni, grzeszni, tragiczni, ale nigdy nie są mali. Od czasu do czasu można spotkać kogoś uformowanego na kształt bohatera w najbardziej nieoczekiwanych miejscach, chociażby na spotkaniach Anonimowych Alkoholików – być może są nędzni, ale na pewno nie mali. Bez wątpienia właśnie tam znaleźć można wartościowe dusze” [4].

Kolejna oczywistość (czy aby na pewno?),jedna z wielu zresztą:

„Jesteśmy sumą dobrych i złych nawyków z młodości, zachowań stosownych i niestosownych, młodzieńczych doświadczeń z masturbacją i pornografią, niewybrednych rozmów w szkolnej szatni, wstydu związanego z powiększającymi się genitaliami i owłosieniem łonowym” [5].

Ta akurat rodzi pytania i wątpliwości, dotyczące naszej zdolność do przekroczenia progu niedojrzałości, wykorzystanie przeszłości i zaakceptowanie jej, jako integralnej części własnej osobowości… Bo może nieustanie, acz bezsensownie, pakować będziemy siły i środki w przekonywanie innych, choć zapewne przede wszystkim samych siebie, że ja to nigdy… mnie to nie dotyczy…

„W poszukiwaniu Graala” to książka znacząca, która może stać się punktem zwrotnym życia. W czasie lektury pojawiają się różne wzniosłe myśli, krystalizują się dalekosiężne plany, kształt przybierają niewyjawione dotąd marzenia, ale – jak znam życie oraz inne budujące lektury – większość z nich rozwieje się przed świtem, ewentualnie, jeśli dobrze pójdzie, po tygodniu. Bo Rohr nie proponuje drogi łatwej, nie obiecuje spektakularnych sukcesów, a przede wszystkim, nie zapewnia dobrego samopoczucia szybko (ważne!) i bez wysiłku. To książka o szukaniu, a nie o znajdowaniu.

A jeśli już mowa o drodze, to… w trakcie lektury natrafiałem na fragmenty jakby znane, na dawno wypowiedziane słowa, na przemyślane kiedyś już kwestie…

„Młodzi wyjeżdżają w nowe miejsca, by zobaczyć, jak czuje się tam ich dusza. Jednak bohater nie szuka niczego nowego, choć na początku wydaje mu się, że tak właśnie jest. Zazwyczaj w połowie drogi odkrywa, że szuka czegoś starego, lecz zagubionego” [6].

Ileż to lat temu odkryłem, że i w moim życiu działa reguła Koziołka Matołka – znowu musiał biedaczysko po szerokim szukać świecie czegoś, co jest bardzo blisko. Więc kolejny raz okazuje się, że Richard Rohr ma rację.

Ale jest też zła wiadomość. Nie jest prawdą, że nigdy nie jest za późno, by wyruszyć w drogę.

„Jeśli przed upływem pięćdziesięciu lat życia nie dokonaliśmy żadnych poważnych wyborów dotyczących wolności i prawdy, jeśli prawdziwie nie zaryzykowaliśmy – jesteśmy zbyt głęboko związani z własną pozycją, żeby podjąć jakiekolwiek radykalne decyzje” [7].

Przekora podpowiada mi, że to nie musi być prawdą, bo przecież u Boga wszystko jest możliwe, ale…

Jak zapewne już widać „W poszukiwaniu Graala” to także rozmowa autora z czytelnikiem, to książka dialogu. To potwierdzenia, zgody i niezgody, polemiki, rozważania, pytania… czasem odpowiedzi.


Na koniec trzy uwagi.

1. Richard Rohr (franciszkanin, pisarz, kaznodzieja) często odwołuje się w tej książce do Enneagramu, to jest popularnego systemu definiowania typów osobowości; zapewne jednym z wielu. Warto przeczytać inną książkę Rohra, którą napisał wspólnie z Ebertem Andreasem, „Enneagram. Dziewięć typów osobowości”, jednak absolutnie nie jest to niezbędne, by zrozumieć albo raczej doświadczyć przesłanie „W poszukiwaniu Graala”.

2. „W poszukiwaniu Graala” to książka dla mężczyzn. Bez względu na to, jak się to feministkom podoba albo i nie podoba. Oczywiście nie znaczy to, że kobietom nie wolno jej przeczytać, albo że nie warto – ależ wolno… może nawet coś tam z lektury wyniosą, ale… to jest książka dla mężczyzn. :-)

3. Nie jest to literatura łatwa, nie czyta się jej jednym tchem, w jeden wieczór. I bardzo dobrze, ale może nie dla każdego. Uprzedzam tylko, bo łatwo się na początku (pierwszych 20-30 stron) zniechęcić.








--
1. Richard Rohr „W poszukiwaniu Graala”, przekład Arkadiusz Korolik, wyd. Charaktery, 2016, strona 26.
2. Tamże, s. 33.
3. Tamże, s. 27.
4. Tamże, s. 20.
5. Tamże, s. 221.
6. Tamże, s. 39.
7. Tamże, s. 44-45.

Cywilizacja Zachodu (Europa i Ameryka Północna) chyli się ku upadkowi. Odrzuciliśmy i nadal, każdego dnia, arogancko odrzucamy mity, bo to takie nieracjonalne i niemodne, nie zdając sobie sprawy, że tracimy przez to cel i sens życia, własną tożsamość, a nawet świadomość, kim w ogóle jesteśmy.

„Farbują włosy na fioletowo, próbując pokazać, że są »kimś«. Szukają własnej...