"Nieprzekraczalna granica" nieco różni się od "Pułapki uczuć", gdyż nie jest ona przedstawiana z perspektywy Layken, lecz z Willa. To poprawiło mi trochę czytanie, bo żałosne myśli i dziecinne zachowanie Lake było już ograniczone. W ogóle postać głównej bohaterki nieco znormalniała. Zaczęła się zachowywać dojrzalej, co jest wręcz wskazane, biorąc pod uwagę, w jakiej sytuacji się znalazła. Jej punkt widzenia w niektórych kwestiach też zaczął mnie przekonywać. Oczywiście ciąż były w niej pozostałości dawnej, dziecinnej Lake, ale przynajmniej jest jakiś progres.

A to, co się wyprawiło z Willem, jest nie do pojęcia! Wszelki ślad po panie Cooperze całkowicie zaginął, pozostał już tylko Will, którego musiało zmienić zachowanie Lake. Teraz to on zaczął wyskakiwać z sytuacjami godnymi rozhukanego nastolatka, którym już przecież nie powinien być. Chwilami wręcz nie mogłam uwierzyć, że ten chłopak przez pewien czas pełnił funkcję nauczyciela i siłą rzeczy powinien dawać przykład młodszym.

Z kolei Lake&Will razem to już mieszanka wybuchowa. Potrafią wprowadzić mnóstwo emocji w czytelniku i, często też, sporo pozytywnej energii.
To nietypowa para, w końcu muszą wychowywać młodszych braci a przecież są jeszcze młodzi. Jestem pod wrażeniem tego, że ich związek, choć dojrzały i poważny, to ich relacje wciąż są niewinne. To sprawia, że ta książka jest urocza i wyróżnia się na tle podobnych.

Coleen Hoover nie byłaby sobą, gdyby nie dała dramatycznych sytuacji do swojej książki. Tak też było w tej sytuacji. Choć wątek z Vaughn wydawał się nieco naciągany i miałam wrażenie, że robi się problem z niczego, to reszta część książki jak najbardziej na plus.
Bardzo mi się podobało, jak ukazano wątek konfliktu Lake i Willa. Zbyt często w książkach przedstawia się szczęśliwe zakończenia, gdy tylko protagoniści się schodzą. Zakochanie jest łatwe, ale bycie w związku jest już wyzwaniem. "Point of Retreat" pokazuje, że związki jednak nie są takie łatwe i że zawsze znajdą się trudniejsze chwile.

Ta książka zawiera w sobie piękne i wzruszające sceny. Znów Hoover zaskakuje sposobem przedstawienia romantyzmu. I tradycyjnie jej poczucie humoru, które najprościej rzecz ujmując rozwalają system. Te elementy najbardziej ceni się w jej powieściach.

W tym przypadku muszę jeszcze dodać jeden element: slam. Po prostu go uwielbiam! I cieszę się, że autorka z niego nie zrezygnowała w kontynuacji perypetii Lake i Willa.

"Nieprzekraczalna granica" nieco różni się od "Pułapki uczuć", gdyż nie jest ona przedstawiana z perspektywy Layken, lecz z Willa. To poprawiło mi trochę czytanie, bo żałosne myśli i dziecinne zachowanie Lake było już ograniczone. W ogóle postać głównej bohaterki nieco znormalniała. Zaczęła się zachowywać dojrzalej, co jest wręcz wskazane, biorąc pod uwagę, w jakiej...