Żeby wyrobić sobie opinię o jakiejś książce, najpierw należy ją przeczytać. A przynajmniej powinno się, bo przecież nie jest niczym nowym moda polegająca na wyrażaniu swojego zdania o pozycji, której się nie zna. Nie czytałeś powieści, ale to nie powstrzyma cię przed zabraniem głosu w dyskusji na jej temat.

O „Papierowej księżniczce” było głośno – jedni twierdzili, że to ciekawa pozycja, inni, że uwłacza kobietom i jest po prostu niezdrowa. A prawda, jak to często bywa, leży gdzieś pośrodku. Żeby przekonać się na własne oczy, o co tyle hałasu, musiałam więc sięgnąć po książkę Erin Watt. Czy było warto?

Ella Harper nie ma łatwego życia – nie zna swojego rodziciela, jej mama zmarła, a dziewczyna nie ma żadnych krewnych, którzy mogliby się nią zaopiekować. Musi jakoś wiązać koniec z końcem, dlatego po szkole pracuje w barach ze striptizem. Ciężka, niewdzięczna praca, ale dzięki niej ma co włożyć do garnka. Pewnego dnia w jej życie wdziera się tornado w postaci Calluma Royala, który oznajmia dziewczynie, że wie, kim był jej ojciec, oraz że ten ustanowił go opiekunem prawnym bohaterki. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki protagonistka zostaje przeniesiona do świata pełnego przepychu, świecidełek oraz… fałszywych ludzi.

Kolejna książka, w której pojawia się motyw wzięty z Kopciuszka? Nie do końca. Owszem, mamy tu wątek związany z zamianą biednego i ciężkiego życia na to bogatsze. Jednak niekoniecznie lepsze, bo pieniądze nie zawsze dają szczęście. W przypadku „Papierowej księżniczki” jest nawet odwrotnie, bowiem każdy z bogatych bohaterów został przedstawiony jako rozpuszczony, wredny i niepotrafiący sobie poradzić z problemami. W świecie, w którym czci się pieniądze, wszystko okazuje się udawane, sztuczne i niezdrowe.

Ella nie ma łatwego życia w nowym środowisku, staje się wrogiem numer jeden, mimo że nie zrobiła nic, by zasłużyć na złe traktowanie. Wszystkiemu winni są synowie jej opiekuna, zwłaszcza Reed, którzy są rozpuszczeni, zazdrośni i toksyczni. Zadawanie się z nimi to pierwszy krok do wywrócenia sobie życia do góry nogami.

Prawda jest taka, że bracia Royalowie to naprawdę toksyczni ludzie. Owszem, ich zachowanie nie wynika z niczego, zostało ono umotywowane, jednak nic nie wytłumaczy tego, jak odnoszą się do Elli. A traktują ją paskudnie. Jeśli chodzi o obraz kobiety w „Papierowej księżniczce”, ten rzeczywiście nie jest sielankowy. Ale nie obrywa się tylko płci pięknej, bo także panowie nie zostali ukazani w jasnych kolorach, sami Royalowie wyznają przedmiotowe podejście do kobiet – obrażają je, traktują jak zabawki, nie szanują uczuć.

To właśnie sposób traktowania płci pięknej poróżnił czytelników pozycji Watt. I wcale się nie dziwię, zwłaszcza że książka, przynajmniej na pierwszy rzut oka, wydaje się na taką kierowaną do nastoletnich odbiorców. Jednak za dużo w niej przemocy, wulgarnych zachowań i czynów godnych potępienia, by polecić ją takiemu gronu czyteników.

Seksualność, trudne relacje (rodzinne i międzyludzkie), toksyczne związki czy nawet patologiczne zachowania – „Papierowa księżniczka” nie należy do książek łatwych i przyjemnych w odbiorze. Ona daje do myślenia, ale nie każdemu spodoba się sposób, w jaki to robi.

Toksyczna? Bardzo możliwe. Kontrowersyjna? Na pewno. Źle napisana? Niekoniecznie. Jedno jest jednak pewne, mimo wszystkich wad tej pozycji ciekawi mnie, jak potoczą się dalsze losy jej bohaterów, dlatego na pewno sięgnę po kontynuację „Papierowej księżniczki”.

Monika Katriona Doerre