Muszę przyznać, że po pierwszym tomie nie doceniłem Grzędowicza. Skupiłem się tylko na wyśmienitej rozrywce, jakiej dostarcza „Pan Lodowego Ogrodu”. Ale zapomniałem, że od wielu lat zdecydowanej większości literatury gatunkowej czytać nie potrafię, bo odstręcza mnie od niej jeden lub więcej elementów.
Tymczasem Grzędowicz dostarcza produkt, który nie zawodzi na żadnym poziomie i zawiera: język, który nie razi swoją prostotą, głęboko przemyślany świat, który nie rozłazi się w szwach, wreszcie fabułę, która nie śmieszy swą przewidywalnością ani rozwiązaniami w stylu deus ex machina. Wydaje mi się też, że wychwyciłem kilka intertekstualnych smaczków, choć mogę być w błędzie.
Nawet słynna klątwa drugiego tomu nie zdołała mnie dosięgnąć. Twórcy często mają problem, by wypełnić przestrzeń między zawiązaniem akcji a zakończeniem cyklu mięsem fabularnym odpowiedniej jakości. Widzę, że i polski pisarz spotkał się z tym zarzutem, ale ja naprawdę nie rozumiem dlaczego i nie dostrzegam tu żadnego spadku formy. Trzeba jednak zaznaczyć, iż nie przeszkadzało mi również, gdy bohaterowie „Dwóch wież” przez większość czasu biegli. Czy to u Tolkiena, czy u Jacksona.

Muszę przyznać, że po pierwszym tomie nie doceniłem Grzędowicza. Skupiłem się tylko na wyśmienitej rozrywce, jakiej dostarcza „Pan Lodowego Ogrodu”. Ale zapomniałem, że od wielu lat zdecydowanej większości literatury gatunkowej czytać nie potrafię, bo odstręcza mnie od niej jeden lub więcej elementów.
Tymczasem Grzędowicz dostarcza produkt, który nie zawodzi na żadnym...