Pierwsza myśl po skończonej lekturze, która pojawiła się niemal bezwiednie to słowa "Nie tego się spodziewałam. Nie tego oczekiwałam." Kolejne parę sekund zastanawiania czy w takim razie warto było czytać tę książkę i natychmiastowa odpowiedź: "Oczywiście, że tak." To, że w ogóle miałam wątpliwości to chyba potwierdzenie słów o tym, że pokolenie XXI wieku nigdy do końca nie zrozumie, czym był Holokaust, bo go nie doświadczyło. Ale niestety nie wszyscy mieli tyle szczęścia, by czytać o tych okrutnych wydarzeniach tylko z książek.

By móc samemu przetrwać w czasach wojny i jednocześnie pomagać innym, trzeba było być naprawdę wyjątkowym. Taka była Pani Irena Sendlerowa. Choć trudno w to uwierzyć ta bohaterka uratowała 2500 żydowskich dzieci przed zagładą w getcie warszawskim. Przyznam się, że byłam ciekawa, jaki był dokładnie sposób ich ratowania i to był mój główny czynnik, który wpłynął na wybór lektury. Teraz wiem, że nie powinnam pytać jak to się stało powinnam raczej zapytać dlaczego.

Książka w dużej mierze jest wspomnieniami Pani Ireny Sendlerowej, nie jest to jednak przede wszystkim książka biograficzna, a raczej książka przybliżająca historię na podstawie doświadczeń osoby, która odważyła się ratować innych, ryzykując jednocześnie sama. Tutaj muszę zmartwić niektórych przyszłych czytelników, że pomimo tego, że w książce jest dość dużo wspomnień to jednak, ciekawość czytelnika może zostać nie do końca zaspokojona, gdyż główna bohaterka koncentruje się również na osobach dla niej bliskich w czasach konspiracji. Warto też pochwalić autorkę książki, która nie wymuszała od Pani Ireny wszystkich wspomnień, a jedynie te które sama bohaterka chciała przekazać innym.

Książka jest znakomicie udokumentowana. Czułam się rozpieszczona mogąc czytać choćby krótkie notki o konkretnych osobach. W książce znajduje się również spis osób, bibliografia czy zdjęcia. To właśnie zdjęcia są wspaniałym uzupełnieniem, gdyż są wstawione w odpowiednich miejscach. Dołóżmy do tego jeszcze dobrą twardą okładkę i otrzymujemy publikację, którą nie tylko warto przeczytać, ale również z dumą można postawić na półce.

Pierwsza myśl po skończonej lekturze, która pojawiła się niemal bezwiednie to słowa "Nie tego się spodziewałam. Nie tego oczekiwałam." Kolejne parę sekund zastanawiania czy w takim razie warto było czytać tę książkę i natychmiastowa odpowiedź: "Oczywiście, że tak." To, że w ogóle miałam wątpliwości to chyba potwierdzenie słów o tym, że pokolenie XXI wieku nigdy do końca nie...