Dałam się nabrać na tę książkę, ponieważ jej opis jest bardzo ciekawy. Zapowiada interesującą powieść psychologiczną opartą na faktach – zdarza się bowiem przecież, że para udręczona brakiem upragnionego dziecka, decyduje się na desperacki czyn, zdobycie niemowlęcia drogą nielegalną – pakując się tym samym w tarapaty.
Od razu muszę uprzedzić, że nie skończyłam czytać tej pozycji. Nie jestem w stanie przeczytać książki do końca, niezależnie jak bardzo ciekawa jest treść, jeśli na każdym kroku zraża mnie wykonanie. A tutaj łapałam się na tym, że zgrzyta mi dosłownie co drugie-trzecie zdanie. Zarówno jeśli chodzi o grafomańskie klisze typu „oczy jak gwiazdy na niebie”, jak i umieszczane w wewnętrznych dialogach głównych bohaterów poglądy. Podaję garść przykładów:
„Miał przy tym oczy błyszczące jak Perseidy, które wędrują po ścieżkach nieba”.
„Jej oczy świeciły wtedy jak gwiazdy na niebie i błyszczą tak nadal. Z wyjątkiem tego jednego dnia w miesiącu. Dziś blask w jej oczach zgasł, ale wiem, że już jutro pojawi się tam na nowo. Nie mogę się doczekać, aż będą mogły lśnić nieprzerwanie. Aż pokażą niebu, że na ziemi też można błyszczeć”.
„Liczyło się jego ciepło, wspólne bicie naszych serc, które słyszeliśmy, kiedy trzymał mnie w swoich ramionach”.
„Czuję, jakby to przez splot naszych dłoni wymieniły się nasze myśli. Taki niemy dialog, w którym bierzemy udział. Mój mózg, moje serce, nasze dłonie, jego serce, jego mózg i z powrotem. Trwamy tak, pozwalając naszym organom rozmawiać za nas”.
„Jest podniecony. Jego prącie rośnie pod pracowniczym uniformem (…)”.
„Na widok kolejnych dwóch różowych kresek moje oczy pękły, wylewając z siebie morze skrywanych dotąd łez. Nie miałam siły ponownie sikać na plastikowy test, który — jak się zdaje — chciał wydać wyrok na moje życie”.
„Nigdy nie była specjalnie wierząca (…) Teraz Anna jest na mszy minimum raz w tygodniu (…) Ten cały Bóg ma na nią nawet dobry wpływ. Dziś zamiast śniadania kochaliśmy się na jadalnianym stole.
„Aż dziw, że kilka minut potrafi dodać mężczyźnie energii na cały dzień. Seks jest dla nich lepszy niż prąd dla telefonu. Nawet mój smartfon potrzebuje dłuższego ładowania”.

A oto przemyślenia głównych bohaterów jako lekarzy ginekologów:
On: „Nawet w pracę ginekologa rutyna wdziera się niepostrzeżenie. Faceci myślą, że to błogosławieństwo oglądać nagie kobiety, jednak nie zdają sobie sprawy, jak wiele z nich jest zaniedbanych. Może dobrych na jeden numerek, ale tylko jak jest się dostatecznie pijanym”. (!! - to ode mnie, recenzentki).
Ona:
„W pracy nie można nikomu ufać (…). Lepiej okazać więcej chłodu, niż zbyt szybko dać miejsce ciepłu. Chłód podobno odstrasza. (…) W pracy należy utrzymywać wieczną zimę, z ewentualnym otwarciem na wiosnę i jesień, ale bez myśli o lecie”.
[W poczekalni siedzi] „młoda dziewczyna. Na oko ma góra 20 lat, pewnie to jedna z tych, co na gwałt potrzebują tabletek, żeby móc się bzykać z kim popadnie cały weekend. (…) Teraz pragną się ustrzec ciąży, a w przyszłości będą miały problem z zajściem w nią”.
„Jeśli jest w ciąży, mogłaby być naszą stałą klientką. Zawsze to lepsze niż widok niezadowolonych staruszek, kiedy dostają paragon do zapłaty i dziwią się, że NFZ tego nie refunduje”.

Kiedy pan doktor, napalony po porannym seksie z żoną, panią doktor, wysyła jej pikantnego smsa, słyszy przez ścianę (!) gabinetu, że go dostała i strzela focha, że mu nie odpisuje od razu, mimo że wie, iż żona akurat bada pacjentkę – wymiękłam i odpuściłam sobie dalsze czytanie. Bo po co się męczyć?
Zdaję sobie sprawę, że niektórym osobom pewnie nie będzie to przeszkadzało i doczytają do końca. Natomiast czytelnicy, którzy reagują podobnie do mnie – czujcie się ostrzeżeni…

Dałam się nabrać na tę książkę, ponieważ jej opis jest bardzo ciekawy. Zapowiada interesującą powieść psychologiczną opartą na faktach – zdarza się bowiem przecież, że para udręczona brakiem upragnionego dziecka, decyduje się na desperacki czyn, zdobycie niemowlęcia drogą nielegalną – pakując się tym samym w tarapaty.
Od razu muszę uprzedzić, że nie skończyłam czytać tej...