„Po Narwiku był Tobruk” to niestety zapomniany już zbiór napisanych pięknym językiem literackim 23 nowel i opowiadań, które jak wspomina autor, Janusz Poray-Biernacki ps. Janusz Jasieńczyk, powstawały niemal dwa lata: trochę w Egipcie, w obozie wojskowym i w Jerozolimie w 1944 roku.
Książka ukazuje obraz życia i walki pod Tobrukiem, codzienny trud życia polskiego żołnierza, a w noweli „Wycieczka” autor przedstawia działania słynnej Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Autor zastrzega, że jego celem nie była reklama „tobruckiego” bohaterstwa, tych lub innych oddziałów lub ludzi lecz harmonia widzianego z perspektywy obrazu, aby po lekturze czytelnik pomyślał sobie – „Teraz już wiem, jak to było w Tobruku”.
A po co współczesnym ta wiedza można zapytać. Ano po to, aby zrozumieć, że Polacy to ludzie wolności i nie mając wyboru biją się o własna wolność samodzielnie i tu przytoczę słowa autora: „Co robi normalny człowiek, gdy rozbójnicy pozbawią go domu? Szuka pomocy wśród ludzi znajdujących się w podobnej sytuacji i bije rozbójników i ich sprzymierzeńców wszędzie, gdzie może i jak może. Chce wrócić do domu. Parę tysięcy porządnych ludzi robiło to w Tobruku. To wszystko. To chciałem pokazać. Nie mając innego wyboru, Polacy biją rozbójników zawsze i wszędzie. I dlatego nazwałem tę książkę: „Po Narviku był Tobruk...". Dwa małe miasta - dwa ogniwa jednego łańcucha. Przed nimi była Warszawa, Kutno, Westerplatte, Francja - nad nimi Battle of Britain i polscy lotnicy. „Po Narviku był Tobruk...". A potem kropki w tytule. Te kropki - to Cassino, Piedimonte, Ancona, Falaise i znowu Warszawa..."