Isaiah Berlin raczej nie jest osobą, która dokonałaby jakiegoś wielkiego przełomu w filozofii polityki, a raczej uznanym profesorem. I w takim duchu należy traktować ten zbiór esejów: nie jako dzieło przełomowe, lecz raczej porządkujące pewne rzeczy. Eseistyczna forma sprawia, że w zasadzie nie wiadomo, dokąd wywód zmierza; trudno tutaj o jakieś wyraziste tezy, chociaż książka dotyczy zagadnień ważnych (np. rozróżnienia między wolnością negatywną i pozytywną). Zapewne trochę niepokoi to, że najbardziej atrakcyjny w tym zbiorze jest – powtarzany kilkukrotnie – cytat z Kanta, że „z drewna tak krzywego, jak to, z którego zrobiony jest człowiek, nie da się wystrugać nic prostego”. Być może takie jest też pisanie Berlina: nie proste, lecz meandrujące. Poza tym jednak sympatycznie się czyta, jest erudycyjnie, widać, że autor przemyślał sporo rzeczy.

Isaiah Berlin raczej nie jest osobą, która dokonałaby jakiegoś wielkiego przełomu w filozofii polityki, a raczej uznanym profesorem. I w takim duchu należy traktować ten zbiór esejów: nie jako dzieło przełomowe, lecz raczej porządkujące pewne rzeczy. Eseistyczna forma sprawia, że w zasadzie nie wiadomo, dokąd wywód zmierza; trudno tutaj o jakieś wyraziste tezy, chociaż...

Momentami mam wrażnie, że któryś raz o tym samym słyszę i pewne rzeczy być moze za długo rozwijane a niektóre za krótko, ale ogólnie przyjemna i erudycyjna lektura.

Momentami mam wrażnie, że któryś raz o tym samym słyszę i pewne rzeczy być moze za długo rozwijane a niektóre za krótko, ale ogólnie przyjemna i erudycyjna lektura.