Na polskim rynku kryminałów przewija się kilka nazwisk. Co sezon pojawiają się debiuty, z lepszym czy mniejszym sukcesem. Czy jest to domena polskich pisarzy? Na rynkach zagranicznych sytuacja wygląda zgoła inaczej – kryminał to niekiedy integralna część kultury danego kraju, kolejne cykle szybko zyskują miano kultowych, nowości windują sprzedaż. Dodajmy do tego pojawiające się jak grzyby powieści ekranizacje (nierzadko powstaniem filmu na bazie książki interesują się hollywoodzkie stajnie). Skandynawskie kryminały należą do tych najbardziej popularnych.

W czerwcu 1916 roku brytyjski okręt wojenny HMS „Hampshire” trafia na minę i tonie na zachód od wybrzeży szkockiego archipelagu Orkady. Ginie prawie 650 osób załogi, a wraz z nią ówczesny brytyjski minister wojny lord Kitchener. Tyle historii. Jak to często z wojennymi wrakami bywa – jedna z teorii mówi, że na pokładzie miał znajdować się niezwykle cenny ładunek, który może stać się łakomym kąskiem dla wszelkich poszukiwaczy. Pojawia się teoria spiskowa, zapowiadająca sabotaż niemiecki lub nawet brytyjski. Bo Stenman – w latach 70. XX w. – najsławniejszy nurek, stosujący metodę nurkowania saturacyjnego (nurkowanie zawodowe z użyciem komór dekompresyjnych). Wraz z ekipą bierze udział w ekspedycji mającej na celu wydobycie zatopionych legendarnych kilkudziesięciu ton złota w wraku „Hampshire”. Prawie 100 lat później policja odnajduje dryfującą łódź – jak się okazuje należącą do Bo, bez załogi, ze śladami walki i krwi na pokładzie. Rozpoczyna się mozolne śledztwo.

Ann Rosman szwedzka pisarka, autorka popularnej kryminalnej serii Marstrand, której akcja dzieje się na malowniczej wyspie niedaleko Goeteborga. Książki łączy wspólna bohaterka detektyw Karin Adler. Jak sama Rosman podkreśla Marstrand to jej miejsce na ziemi.

Wydawca zapowiada popularność i podobieństwo do serii o Fjällbace Camilli Lackberg. Podobny jest układ książek i wędrowanie w czasie – współczesność fabuły, odwołanie do historii, lata 70. XX w. U Lackberg jest to Erika Falk - pisarka, żona policjanta, która za każdym razem angażuje się w prowadzone śledztwo, niejednokrotnie stając w kręgu zainteresowania. U Rosman jest Karin Adler – młoda policjantka, która umiłowała sobie łodzie i morze. Nie znamy jej początków pracy w policji czy wcześniejszych szczegółów życia osobistego, gdyż „Ryzykowna gra” to szósty tom serii (pierwszy wydany w Polsce, choć brak tej chronologii nie ujmuje powieści i nie ma wpływu na komfort czytania, podobnie jak u Lackberg).

Wspomnianych łodzi, morza i żeglowania w książce mnóstwo. Dużo fachowych stwierdzeń, odnośników. Nie jest to „moja” dziedzina, dlatego też nie jestem w stanie ocenić wiarygodności tej treści. Przyznaję, że na laiku zrobiła wrażenie. Jest to też wartość dodana tej powieści. Autorka jest miłośniczką żeglowania i morza, stąd pewnie te wzmianki. Duży ukłon również za podjęcie tematyki nurkowania i obszerne tłumaczenie jego zasad i techniki. Jako dowód Rosman podaje źródła literatury, z których korzystała i składa podziękowania wielu osobom z różnych dziedzin i obszarów, dzięki którym powstała treść „Ryzykownej gry”.

Jak na kryminał, w książce za mało jest… kryminału. Prócz ofiar katastrofy, trup jest tylko jeden i jeden zaginiony osobnik. Śledztwo oparte na współpracy policji z dwóch krajów ma się wrażenie, że stoi w miejscu. Akcja rozkręca się właściwie od połowy. Tu też pojawia się wątek legend i nadprzyrodzonych mocy, który jak dla mnie stanowi ważne tło dla całej historii i był jednym z ciekawszych w całej powieści. A i zakończenie jest mało spektakularne i zaskakujące, co w innych kryminałach często się zdarza. Wątek obyczajowy jest nijaki i właściwie nic nie wnosi. U Lackberg część prywatna bohaterów to niezależna historia, którą bardzo przyjemnie się czyta. W „Ryzykownej grze” jest mało dopracowana, bez dbania o szczegóły. Z przykrością muszę przyznać, że królowa kryminałów nie została zdetronizowana. Nie czyta się źle, fabuła nawet skleja się w całość, jednak do ideału sporo brakuje

Na polskim rynku kryminałów przewija się kilka nazwisk. Co sezon pojawiają się debiuty, z lepszym czy mniejszym sukcesem. Czy jest to domena polskich pisarzy? Na rynkach zagranicznych sytuacja wygląda zgoła inaczej – kryminał to niekiedy integralna część kultury danego kraju, kolejne cykle szybko zyskują miano kultowych, nowości windują sprzedaż. Dodajmy do tego pojawiające...