Książka bardzo emocjonalna, pełna gniewu, ironii czy wręcz szyderstwa. Jest to litania grzechów, zaniedbań, a także zbrodni obciążających Kościół Katolicki w związku z Holokaustem. Autor wskazuje na bardzo istotną rzecz, o której się mówi rzadko w dyskursie o Holokauście, a mianowicie o tym, że w zasadzie do Soboru Watykańskiego II Kościół był instytucją na wskroś antysemicką, i miał niewątpliwie poważny wpływ na kształtowanie postaw ludzi, także w czasie wojny. Polski (i nie tylko) antysemityzm jest antysemityzmem mającym swoje korzenie w religii i stosunku Kościoła do Żydów. Nikt nie chce pamiętać artykułów z prasy katolickiej okresu przedwojennego, nikt nie chce wiedzieć kim był przed wojną Maksymilian Kolbe (obecnie jego 'misję' kontynuuje Tadeusz Rydzyk, który stworzył podobny koncern medialny do tego przedwojennego niepokolanowskiego i który oficjalnie na te wzory się powołuje).
Trochę niepotrzebnie, moim zdaniem, Leociak poleciał w swoim publicystycznym uniesieniu we wstępnym rozdziale o chrystianizowaniu i inkwizycji. Łączenie tego z Holokaustem jest mało merytoryczne i jest bardziej chwytem retorycznym.
Łatwo tę książkę zdyskredytować. Daleka jest od naukowego obiektywizmu, autor wybierał sobie dosyć swobodnie wydarzenia, postaci, o których pisał. Przeskakuje od Piusa XII do anonimowego księdza z lubelszczyzny, żeby znowu za chwilę wrócić do papiestwa.
Pracę tę należy traktować jako przyczynek do dalszych badań naukowych w tym temacie oraz zachętę i wskazówkę dla czytelników chcących temat zgłębić bardziej.

Książka bardzo emocjonalna, pełna gniewu, ironii czy wręcz szyderstwa. Jest to litania grzechów, zaniedbań, a także zbrodni obciążających Kościół Katolicki w związku z Holokaustem. Autor wskazuje na bardzo istotną rzecz, o której się mówi rzadko w dyskursie o Holokauście, a mianowicie o tym, że w zasadzie do Soboru Watykańskiego II Kościół był instytucją na wskroś...