Recenzja pochodzi z bloga: zperspektywyczytelnika.blogspot.com

Po śmierci ojca Layken wraz z mamą i młodszym bratem Kelem przeprowadza się do Michigan. Już w dniu przyjazdu poznaje swojego sąsiada Willa - przystojnego dwudziestojednolatka, który od razu wpada jej w oko. I choć z początku ich relacja bardzo dobrze się rozwija, a obustronne zainteresowanie powoduje, że Layken odrzuciła obawy dotyczące nowego miejsca, to w pewnym momencie dowiadują się o sobie czegoś, co stawia ich związek pod znakiem zapytania.
Równocześnie dziewczyna zauważa dziwne zachowanie matki - kobieta stała się bardziej tajemnicza, a dziwne telefony i nagłe wyjścia sprawiają, że Layken zaczyna obawiać się, że jej mama nie zorganizowała całej przeprowadzki tylko po tym, by być bliżej jakiegoś mężczyzny.

Książki Collen Hoover są pełne emocji, a ta nie stanowi wyjątku. Perypetie młodej dziewczyny, która znalazła się w trudnej sytuacji są pokazane w taki sposób, by czytelnik razem z nią przeżywał to, co ją spotyka. I przyznam, że sama zaczęłam się zastanawiać jak ja bym się zachowała na jej miejscu. Bo jej sytuacja była naprawdę trudna. A do tego ogromnie skomplikowana.
To, co było dla mnie zaskoczeniem, to wplatanie w treść poezji. Ale nie jakiejś trudnej poezji, zapożyczonej od wybitnych twórców. To bohaterowie pisali wiersze. I to takie, które docierały nawet do mnie - osoby, która całkowicie się w tej dziedzinie sztuki nie odnajduje. Były one pełne uczuć - miłości, smutku, gniewu, żalu. Bardzo podobał mi się ten element, pięknie to autorka wymyśliła.
Były także motta rozpoczynające poszczególne rozdziały, zaczerpnięte z piosenek zespołu The Avett Brothers.

Polubiłam bohaterkę, choć nie była idealna i nie zawsze się z nią zgadzałam. Jednak była prawdziwa. Miała momenty złości, nie panowała nad sobą. Ale były te takie, kiedy potrafiła poświęcić swoje uczucia, by skupić się na bliskich.
Muszę też dodać, że bardzo spodobał mi się wątek dotyczący przyjacióki Layken - Eddie. Nie wiem czy w następnych częściach zostanie on rozwinięty, a wydaje mi się, że warto by było. Albo nawet poświęcić jej osobną książkę.

Co do samej treści - nie ma tylu zawrotów akcji, co w "Hopeless", ale były momenty, z których serce zaczynało mi szybciej bić. No i uroniłam kilka łez.

Choć "Hopeless" podobało mi się bardziej i tym razem się nie zawiodłam. I na pewno na tej książce nie skończy się moja przygoda z panią Hoover.

Recenzja pochodzi z bloga: zperspektywyczytelnika.blogspot.com

Po śmierci ojca Layken wraz z mamą i młodszym bratem Kelem przeprowadza się do Michigan. Już w dniu przyjazdu poznaje swojego sąsiada Willa - przystojnego dwudziestojednolatka, który od razu wpada jej w oko. I choć z początku ich relacja bardzo dobrze się rozwija, a obustronne zainteresowanie powoduje, że...