Rysowanie konturów

W pierwszym tomie nowej edycji przygód Hellboy’a mogliśmy przeczytać dwie dłuższe opowieści, które fabularnie były dość wyraźnie z sobą powiązane. Tajne plany rosyjskiego czarownika Rasputina, w których nasz czerwony przybysz z piekła ma odegrać niebagatelną rolę, stanowiły oś wydarzeń. Drugi tom jest skonstruowany zupełnie inaczej. Otóż tym razem dostajemy zbiór piętnastu opowiadań, pulpowych opowieści niesamowitych, połączonych tylko poprzez postać głównego bohatera. Najważniejszy wątek serii, czyli przeznaczenie Hellboy’a i tajemnica jego pochodzenia, jest tu zepchnięty zdecydowanie na dalszy plan (choć nie całkowicie), podobnie zresztą jak całe Biuro Badań Paranormalnych i Obrony.

Wszystkie historie z drugiego tomu „Hellboy’a” powstały jeszcze przed 2001 rokiem, kiedy to światło dzienne ujrzała kolejna długa „powieść” o piekielnym chłopcu – „Czerw zdobywca”. Niektóre z nich, te dość wczesne, zebrane zostały kiedyś w „Spętanej trumnie”; inne, późniejsze, złożyły się na „Prawą rękę zniszczenia”. Scott Allie w przedmowie nazywa ostatnie lata dwudziestego wieku „środkowym okresem Mike’a”, kiedy to autor „Hellboy’a” tworzył przede wszystkim krótkie formy, czyli to, co lubi najbardziej. Zupełnie jak w serialu „Z archiwum X” mamy do czynienia zarówno z opowiadaniami bezpośrednio budującymi mitologię świata Mignoli, jaki i z epizodami pojedynczymi, oderwanymi od głównego wątku. Najczęściej jest tak, że Mike Mignola bierze na tapetę jakieś stare ludowe podanie (głównie staroangielskie lub irlandzkie) i czyni jego założenia realnymi w świecie komiksu. Następnie wysyła czerwonego diabła w sam środek piekielnej zadymy, aby ten zrobił porządek z nadnaturalnym zagrożeniem.

W kilku wczesnych opowiadaniach nie da się nie zauważyć pewnej wtórności i trudno pozbyć się uczucia, że czytamy ciągle to samo. Takie opowieści jak: „Żelazne buty” ( szort o goblinie czyhającym w ruinach na przechodniów); „Wilki ze świętego Augusta” (historia o klątwie rzuconej przez zakonnika na rodzinę czcicieli antychrysta), „Baba Jaga” (wiadomo, o Babie Jadze) czy wreszcie „Gwiazdka w zaświatach” (zgrabne przetwarzanie toposu wampira i całej związanej z nim symboliki) nie wyłamują się z pewnego schematu. Jest zło, które coraz śmielej sobie poczyna, nagle wpada Hellboy, rach-ciach i pojawia się Big Boss do pokonania. Hellboy spuszcza manto potworowi i przechodzi do kolejnej historii. Piszę to trochę prowokacyjnie, bo przecież uwielbiam te historie – w przypadku „Hellboy’a” wzorcowo wręcz sprawdza się prawo inżyniera Mamonia. Najbardziej podoba się nam to, co już znamy.

Ciąg dalszy na:
http://plejbekpisze.blogspot.com/2018/04/hellboy-tom-2.html

Rysowanie konturów

W pierwszym tomie nowej edycji przygód Hellboy’a mogliśmy przeczytać dwie dłuższe opowieści, które fabularnie były dość wyraźnie z sobą powiązane. Tajne plany rosyjskiego czarownika Rasputina, w których nasz czerwony przybysz z piekła ma odegrać niebagatelną rolę, stanowiły oś wydarzeń. Drugi tom jest skonstruowany zupełnie inaczej. Otóż tym razem...