Sięgając po powieść Grzegorza Gołębiowskiego czytelnik może odnieść wrażenie, że lektura oscylować będzie głównie wokół tematu genealogii – nic bardziej mylnego. Niemal od samego początku odbiorca zostaje wciągnięty w wir niecodziennych zdarzeń, intryg i sensacji, które stają się motorem napędowym powieści, a przynajmniej tak przedstawiał się zamiar.

Tajemnica ściśle związana z Dolnym Śląskiem i II wojną światową jest pomysłem niebanalnym. Autor dawkuje napięcie, wplata w fabułę ciekawe retrospekcje, dzięki którym stopniowe zgłębianie przeszłości staje się swoistą formą przyjemności. O ile piętrzące się sekrety są intrygujące, o tyle giną one za parawanem nieco topornego stylu, jakim posługuje się autor. Tekst naszpikowany został opisami, czy wtrąceniami, które bardziej przeszkadzają niż interesują. Czytając powieść można odnieść wrażenie, że fabularna prostota wespół z niemal profesorskim językiem nie jest przepisem, który wieszczy sukces.

Grzegorz Gołębiowski odważył się wkomponować w fabułę wątek romantyczny, który summa summarum przebija się na pierwszy plan. Nietrudno odkryć w jakim kierunku zmierza relacja bohaterów – autor bazuje na dość powszechnym schemacie, nie wychodzi spoza niego, nie próbuje zaskoczyć. Również portrety psychologiczne pozostawiają wiele do życzenia. Są to postaci stereotypowe: grają, aby zakryć swoje skazy, przez co nie do końca są wiarygodni, niemal sztuczni, a w ich zachowaniu można odnaleźć zalążki absurdu. Dialogi także, momentami zakrawają na sztampowość, nie należą do dobrze skonstruowanych.

W powieści zabrakło miejsca na emocje, ponieważ autor skupił się na opisach szczegółów fikcyjnej rzeczywistości. Pominięte zostały tematy trudne i kontrowersyjne, jak choćby holokaust. Zabrakło dobrego wyważenia pomiędzy tym co ważne, a tym co mniej istotne, zaś intryga, którą proponuje autor, jest – mimo wszystko – mało przekonująca.

Ta historyczno-kryminalna hybryda przypomina odbiorcy o tym, że przeszłość zawsze nas odnajdzie, aby odkryć wszystkie swoje karty. Niestety dobry zamysł fabularny nie został wykorzystany. Można odnieść wrażenie, że powieści brakuje kilkunastu stron, które ktoś wyrwał, lub skrócił do granic możliwości. Grzegorz Gołębiowski zaproponował czytelnikowi oryginalną powieść, jednak jej wykonanie nie do końca jest satysfakcjonujące.

Sięgając po powieść Grzegorza Gołębiowskiego czytelnik może odnieść wrażenie, że lektura oscylować będzie głównie wokół tematu genealogii – nic bardziej mylnego. Niemal od samego początku odbiorca zostaje wciągnięty w wir niecodziennych zdarzeń, intryg i sensacji, które stają się motorem napędowym powieści, a przynajmniej tak przedstawiał się zamiar.

Tajemnica ściśle...