Z serii kryminalnej, którą mam zamiar przeczytać w całości(jestem na etapie książki z przygodami Mortki nr 3) pan Chmielarz sprawił mi dużą przyjemność, to chyba coś takiego jak w przypadku serii p. Miłoszewskiego. Jest tu miejsce na wyraziste postaci wcale a wcale nie tracące holiłódzkimi megawzorcami, duża dawka przaśnej polskiej menażerii ludzi z przeszłością. Mamy dość oczywistego głównego bohatera w tym wszystkim, jednak jego koledzy z pracy wynagradzają jakiekolwiek nudne braki w pejzażu, mamy fajne przemyślane sprawy z zagadkowymi zabójstwami. Cała rzecz wciąga, ślicznie się czyta i nie traci tempa. Dużo w tym specyficznego humoru i rześkiego spojrzenia na gatunek.

Nie mam nic do zarzucenia, z przyjemnością śledzę poczynania Mortki już w trzecim tomie, czekając na kolejne zagadki autora. Nie bez powodu ustawiam tę serię obok trylogii Miłoszewskiego. Obaj twórcy w swój wyjątkowy sposób mieszają lekkim piórem w zupie kryminalnego gulaszu. Wyłowienie tego z potopu depresyjno-skandynawskich czytadeł uważam za osobisty sukces.

A jeśli mam polecać to jak zawsze, przypomnę: sięgnijcie po starocie, przejdźcie przez klasykę i dopiero na koniec wpadnijcie w długi relaksujący ciąg czytania Mortek i Szackich. Nie stracicie przy tym ani minuty na zastanawianie się czemu to już było... Bo było, ale ma własny znak firmowy i żyje własnym życiem, które się czuje i dotyka za każdym akapitem.

Z serii kryminalnej, którą mam zamiar przeczytać w całości(jestem na etapie książki z przygodami Mortki nr 3) pan Chmielarz sprawił mi dużą przyjemność, to chyba coś takiego jak w przypadku serii p. Miłoszewskiego. Jest tu miejsce na wyraziste postaci wcale a wcale nie tracące holiłódzkimi megawzorcami, duża dawka przaśnej polskiej menażerii ludzi z przeszłością. Mamy dość...