Ze wstępu:
"Niezwykła, nie tylko na ziemiach polskich, kariera Łodzi - która z małego miasteczka rolniczego w wieku XIX, zamieszkałego przez 787 mieszkańców (1820 r.),„urosła" do wielkiego skupiska miejskiego, liczącego w 1914 r. 478 tyś. mieszkańców (stałych i niestałych) - związana była głównie z rozwojem w tym mieście przemysłu, zwłaszcza włókienniczego. Taki monofunkcyjny rozwój miasta odbywał się nie tylko kosztem warunków życia mieszkańców, ale również niedorozwojem innych funkcji charakterystycznych już wówczas dla tej skali miast.
Jedną z najbardziej zaniedbanych funkcji było w Łodzi szkolnictwo wyższe, które nawet w niepodległej Polsce (1918-1939) nie doczekało się powstania uczelni państwowej rangi, uniwersytetu. Dopiero w czasie PRL-u powstało w Łodzi kilka typów szkół wyższych, których rozwój był jednak dość ograniczony, a powszechne uznawanie miasta przez władze polityczne za „bastion klasy robotniczej" nie stwarzał dogodnych warunków dla rozwoju łódzkiego ośrodka akademickiego. Sytuacja ta uległa radykalnej zmianie po 1989 roku głównie na skutek dwóch czynników. Pierwszym z nich był wielki kryzys, który dotknął łódzki przemysł i doprowadził do jego upadku, drugim mocno akcen-towana przez władze państwowe konieczność dogonienia krajów wysoko rozwiniętych, m.in. w zakresie wykształcenia społeczeństwa na poziomie wyższym. Warto w tym miejscu uświadomić sobie, że to „gonienie" polegało głównie na samoinwestowaniu młodzieży i ich rodzin w wykształcenie, do czego stworzono odpowiednie warunki prawne (odpłatne studia niestacjonarne na uczelniach państwowych oraz możliwość otwierania - bez należytej kontroli, płatnych szkół niepaństwowych). Środowisko akademickie Łodzi aktywnie włączyło się w ten proces, co zaowocowało w ostatnich 20 latach dynamicznym rozwojem łódzkiego ośrodka akademickiego.
(...)"