Książka „Kwiaty dla Algernona” Daniela Keyesa opisuje życie przed i po eksperymencie jakiemu został poddany Charlie Gordon, upośledzony umysłowo mężczyzna, w wieku 32 lat.

Musiał odejść z rodzinnego domu. Matka uważała, że obecność brata „głupka” może źle wpłynąć na przyszłość córki. Dzięki wujowi trafia do piekarni gdzie wykonuje najprostsze prace porządkowe. Zdaje sobie sprawę ze swojego ograniczenia w przyswajaniu wiedzy. Zapisuje się do szkoły dla niedorozwiniętych aby nauczyć się czytać i pisać. Ciężko mu to idzie, ale upór pomaga robić postępy w nauce. Jest lubiany przez kolegów i dobrze się czuje w tym środowisku. Piekarnie traktuje jak swój dom, a pracowników jak przyjaciół.

Charlie, jako pierwszy człowiek, zostaje poddany operacji. Jest to przede wszystkim eksperyment. Bezpośrednia ingerencja chirurgiczna może uczynić go geniuszem lub pogrążyć w jeszcze większym chaosie. Wcześniejszy eksperyment na myszy nazwanej „Algernon” uważano za bardzo obiecujące doświadczenie, które powinno dać równie pozytywny wynik w stosunku do człowieka.

No i proszę, widzimy Charliego na uniwersytecie, w środowisku naukowców, prowadzi badania naukowe, ale….. coś tu nie gra. Od początku Charlie wzbudza w nas sympatię, cieszymy się z jego rozwoju umysłowego więc skąd to zaniepokojenie? U szczytu kariery naukowej Charlie sam odpowiada nam na pytanie które nas gnębi.

„- Proszę mnie dobrze zrozumieć. Inteligencja to jeden z największych
ludzkich darów. Za często jednak poszukiwanie wiedzy
wypiera poszukiwanie miłości. Oto jeszcze coś innego, co odkryłem
ostatnio na własne potrzeby. Prezentuję wam moją najnowszą hipotezę:
inteligencja bez zdolności dawania i brania uczuć prowadzi do
umysłowego i emocjonalnego załamania, do neuroz, a także, być
może, psychoz. Powiem więcej: umysł całkowicie zaprzątnięty samym
sobą jako celem głównym, przy jednoczesnym wykluczeniu normalnych
stosunków międzyludzkich, rodzi wyłącznie gwałt i ból.”

Tak, pustka jaka otacza Charliego jako geniusza rodzi niepokój. Przyglądanie się Algernonowi, jego zachowaniu po eksperymencie, pozwala zrozumieć i przewidzieć przyszłe stany umysłu przez samego Charliego i ludzi którzy zgodzili się na ten eksperyment z udziałem człowieka.

Na ulicy, w sklepie, w środkach komunikacji, często spotykamy takie osoby. Jedni się odsuwają i spuszczają wzrok, jedni patrzą z politowaniem. Rzadko która osoba do nich się uśmiechnie, zagada, pogłaszcze. Oczy tych dzieci/osób zawsze patrzą na nas i nieśmiało proszą o akceptację. Jakby chciały powiedzieć - nam też jest zimno, czujemy głód, strach, ból, tak jak ty, człowieku który przechodzisz koło nas, bo my też jesteśmy ludźmi. Każdy z nas jest człowiekiem, tak jak ty. Niewiele nam potrzeba - potrzeba jedynie twojej akceptacji, kochaj nas takimi jakimi jesteśmy, my „głupki”.

W innym miejscu spotykamy osobę która z wysoko podniesioną głową wsiada do pociągu, wyciąga laptopa, coś pisze, zamienia na książkę, czyta, patrzy przez okno, myśli. Pewnie jedzie na naukową konferencję. Jedzie sam, choć zaproszenie jest również dla osoby towarzyszącej. Po konferencji sam w hotelu. Pewnie też pomyśli - niewiele nam potrzeba - potrzeba jedynie twojej akceptacji, kochaj nas takimi jakimi jesteśmy, my „geniusze”.

Jakie było faktyczne życie „geniusza”, co z miłością i akceptacją środowiska, co łączyło go z Algernonem, i jak się ten eksperyment zakończył, to treść tej książki.

Książka „Kwiaty dla Algernona” Daniela Keyesa opisuje życie przed i po eksperymencie jakiemu został poddany Charlie Gordon, upośledzony umysłowo mężczyzna, w wieku 32 lat.

Musiał odejść z rodzinnego domu. Matka uważała, że obecność brata „głupka” może źle wpłynąć na przyszłość córki. Dzięki wujowi trafia do piekarni gdzie wykonuje najprostsze prace porządkowe. Zdaje sobie...