Daniel Silva i jego „The Marching Season”.

Znużony niekończącą się walką izraelskiego super-zabójcy Gabriela Allona z arabskimi terrorystami, z którą miałem do czynienia we wszystkich powieściach Silvy z cyklu „Gabriel Allon”, sięgnąłem po jedną z pierwszych książek autora „The Marching Season”. Tym razem w oryginale, gdyż nie mogłem znaleźć polskiego tłumaczenia (czy wydano tę książkę po polsku?),co miało tę dodatkową zaletę, że mogłem po raz pierwszy poznać, jaki też jest ten język literacki Silvy. Od razu odnotowuję: Bardzo prosty to język, niebogaty, powiedziałbym nawet – zadziwiająco prosty, zważywszy, że Daniel Silva zaczynał swoją karierę zawodową jako dziennikarz, co powinno sprzyjać nabudowaniu bogactwa języka. Silva był jednak dziennikarzem agencji UPI, a pisanie depesz wymaga języka zwartego, prostego.

Fabuła „The Marching Season” eksploatuje jeszcze wątek zimnowojenny (książkę wydano po raz pierwszy w 1999 roku) – konfrontacji między CIA i KGB. Wprawdzie KGB, jak i ZSRR, już nie istnieje, lecz bohaterem negatywnym jest zawodowy killer z KGB o pseudonimie „Oktiabr” co po polsku oznacza Październik (no, tutaj już Silva uprościł do banału; pamiętacie „Czerwony październik”, rewolucja październikowa?).

Killer z KGB jest teraz najemnym zabójcą, pracującym dla tych, którzy dobrze płacą. Zabija wszystkich, ochranianych jak cesarze szejków, chronionych jeszcze lepiej szefów wielkich organizacji przestępczych, nie popełniając żadnych błędów, lecz – a jakże – potknął się po raz pierwszy, kiedy próbował zamordować zwykłego agenta CIA Michaela Osbourne’a.

Intryga „The Marching Season” sprowadza się do tego, że tym razem celem zabójcy z KGB jest ambasador USA w Wielkiej Brytanii Douglas Cannon, prywatnie – teść Michaela Osbourne’a. Zakończenie jest łatwe do przewidzenia – zięć ratuje teścia-ambasadora i wszystko kończy się dobrze.
W sumie – proste to wszystko, banale. Niemniej, występują w powieści tematy i wątki, zapowiadające przyszłego Daniela Silvę.

Po pierwsze – tematem książki jest sprawa terroryzmu w Północnej Irlandii. I tutaj Silva, dziennikarz zajmujący się problematyką międzynarodową, wiernie i sugestywnie odmalowuje tragedię kraju, rozdzieranego przez wielowiekowy konflikt między katolikami i protestantami.

Po drugie, zakończenie, chociaż oczekiwane, zawiera jednak pewne nieszablonowe rozwiązanie – agent CIA Michael Osbourne i zabójca a KGB osiągają porozumienie, którego celem jest ujawnienie prawdziwego złoczyńcy. A tym złoczyńcą jest tajemnicza organizacja, skupiająca szefów wywiadów wielkich mocarstw, bandytów, bossów karteli narkotykowych, handlarzy bronią. W jej skład wchodzi także szefowa CIA (Pomińmy już, że to absolutnie niewiarygodne, naciągane do nieprzyzwoitości),którą killer z KGB zabija na żądanie Osbourne’a.

Lektura „The Marching Season” pokazała, jak ewoluował Daniel Silva jako pisarz. Od banalnych, nieprawdopodobnych historii do sprawnie opowiadanych przygód Gabriela Allona, od szablonów i błędów do dobrze skomponowanych intryg z Mossadem w tle. Od kilku schematów Silva się wszakże nie uwolnił. Jego bohater – co Osbourne, co Allon – przypomina postać z komiksu, obdarzoną nadnaturalnymi umiejętnościami. Akcja polega na fizycznym eliminowaniu przeciwników, a walka wywiadów sprowadza się do tego, kto kogo szybciej zamorduje.

Daniel Silva i jego „The Marching Season”.

Znużony niekończącą się walką izraelskiego super-zabójcy Gabriela Allona z arabskimi terrorystami, z którą miałem do czynienia we wszystkich powieściach Silvy z cyklu „Gabriel Allon”, sięgnąłem po jedną z pierwszych książek autora „The Marching Season”. Tym razem w oryginale, gdyż nie mogłem znaleźć polskiego tłumaczenia (czy...

Czy Michael Osbourne wreszcie pozna całą prawdę o tym, kto tym interesem kręci, komu zależy, aby na świecie zbyt spokojnie nie było? Dla czytelników Daniel Silva jest bardziej łaskawy niż dla swojego głównego bohatera. Ponownie więc na początku drugiego tomu cyklu przedstawia nam, choć Osbourne’owi ta wiedza nie jest dana, ową prywatną ponadnarodową organizację, Society for International Development and Cooperation, zrzeszającą byłych i obecnych szefów wywiadów, a także rozmaitych oligarchów i potężnych mafiosów. Łączy ich głębokie przekonanie, że wszelkie inicjatywy pokojowe, w świecie, w którym upadł mur, nie sprzyjają rozwojowi i międzynarodowej współpracy, o biznesie, czyli np. handlu bronią, nie mówiąc. Mają wystarczające środki, aby opłacać tych, którzy w żadne rozejmy zażegnujące lokalne konflikty nie wierzą. A jeśli zawiodą ideowi terroryści, rusza do akcji sowicie wynagradzany zawodowy zabójca, używający czasami nazwiska Jean-Paul Delarouche, znany też jako October.

Tymczasem tzw. porozumienie wielkopiątkowe (10/04/1998) nieźle rokuje w sprawie pokoju w Irlandii Północnej. Po obydwu stronach jednak są grupki radykałów, którym ta perspektywa jest nie w smak. Niezadowoleni protestanci tworzą Ulster Freedom Brigade, padają nowe śmiertelne ofiary. Szefowie CIA nakłaniają Osbourne’a do powrotu z rocznej, przymusowej emerytury, jako że zna on doskonale tamtejsze realia. Są co najmniej dwa dodatkowe argumenty, które decydują, że Michael propozycję przyjmuje. Nowe tropy wskazują, że October, z którym ma zadawnione rachunki do wyrównania, znowu działa, a teść Osbourne’a otrzymuje nominację na ambasadora w Londynie. Rozgrywka jest krwawa, finał, przynajmniej dla Michaela, zaskakujący, a jego przesłanie - cyniczne. Lub, jak kto woli, realistyczne: terroryzm w takiej czy innej formie był i nigdy nie zniknie; zawodowi zabójcy zawsze będą się oburzać, kiedy nazywani są mordercami; różnica między nimi i szpiegami nie jest taka oczywista, jak się tym drugim wydaje.

Maszerujący sezon nie jest mistrzostwem świata. Za dużo w książce zarówno opisowego naświetlania ówczesnej sytuacji politycznej w Zjednoczonym Królestwie, jak i detalicznych relacji wprowadzających kolejne wydarzenia i zwroty akcji. Ale są już w powieści (pierwsze wydanie w 1999 roku) typowe dla Daniela Silvy klimaty, które czynią go moim ulubionym autorem, łączącym intrygi szpiegowskie z political fiction. Nadal czekam, czy/jak szef Mossadu, Ari Shamron, będzie wyjaśniał swoje zaangażowanie w Society... i korzystanie z usług cyngli wynajmowanych przez tę organizację. Osobowość jednego z nich, przeciwnika Michaela Osbourne’a, jest zresztą tyleż pokrętna, co po prostu interesująca. Choć oczywiście wiarygodność Października niekoniecznie powinna być oceniana w terminach świata realnego.

Czy Michael Osbourne wreszcie pozna całą prawdę o tym, kto tym interesem kręci, komu zależy, aby na świecie zbyt spokojnie nie było? Dla czytelników Daniel Silva jest bardziej łaskawy niż dla swojego głównego bohatera. Ponownie więc na początku drugiego tomu cyklu przedstawia nam, choć Osbourne’owi ta wiedza nie jest dana, ową prywatną ponadnarodową organizację, Society for...