Jak mawia pewne znane porzekadło bukmacherskie – pewniaków nie ma, są tylko faworyci. Myśl jakże wspaniale oddająca rzeczywistość, gdy spośród masy wyników ten jeden, zazwyczaj ostatni potrafi spalić cały kupon. Z ulubionymi twórcami sprawa jest podobna. Zdecydowanie można na nich liczyć i większość ich pracy wchodzi bez żadnego wpadki. Jednakże zdarzają się wyjątki od reguły, gdy te żelazne pewniaki okazują się faworytami zawodzącymi swych kibiców.

Ostatni czas to zdecydowany wysyp książek o kobietach w opałach, które zostają wrzucone w sytuacje pozornie bez wyjścia. Trudno powiedzieć, by Dennis Lehane był twórcą podążającym za nurtem popularności, ale jego „Pokochać noc” zdaje się idealnie w to wpasowywać. Główna bohaterka tej opowieści poszukuje nieznanego ojca, co tworzy w jej strukturze emocjonalnej oczywiste braki. Nie potrafią tego zamazać nawet sukcesy na dziennikarskiej niwie zawodowej, a najbliższe osoby pełne wsparcia, kryją w sobie więcej niż można zobaczyć.

Brzmi to wszystko cokolwiek znajomo i sztampowo, ale któż jak nie autor „Rzeki tajemnic” byłby w stanie wprowadzić w to nieco życia. W końcu właśnie psychologia postaci, ale i budowanie sugestywnej, namacalnej atmosfery jest jego znakiem rozpoznawczym. Tutaj pole do opisu jak najbardziej jest. Wśród traum, niepewności i poszukiwania równowagi kryje się wiele miejsca na przybliżanie emocji i jedynego w swoim rodzaju klimatu.

Niestety, i mówię to z bólem, tak znajomy i wypracowany styl tylko momentami budzi się do życia. Przez większość czasu można odnieść wrażenie, jakoby ta lektura była skrytym w szufladzie debiutem, który dopiero teraz ujrzał światło dzienne. Bardziej przypomina kolejną z masowych powieści z nieodłącznym twistem bądź scenariusz kina klasy B niż przemyślaną pozycję wytrawnego przecież twórcy.

Czyni on starania w stworzeniu kompleksowej postaci zbudowanej na przeciwieństwach, ale ilość jej perypetii i swoista losowość sprawiają, że nie sposób w nią uwierzyć. Autorowi ani na chwilę nie udaje się przebić przez szybę oddzielającą czytelnika od rozgrywającej się akcji. Tworzy to ogromny dystans, którego najbardziej wartkie wydarzenia nie mogą nadrobić. Od początku towarzyszy wrażenie sztuczność stworzonego świata i nie sposób w taki projekt jakkolwiek się zaangażować.

Można oczywiście zwrócić uwagę na to, że autor stara się zwrócić uwagę na mniej eksponowane tematy. Jak chociażby relacja matki z córką, wychowanie bez ojca, czy ukazanie co dzieje się daleko od naszej codzienności, w tym wypadku Haiti dotkniętego kataklizmem. Problem w tym, że ta cała otoczka jest raz, że nazbyt oczywista i nie dodaje niczego nowego, czego moglibyśmy nie wiedzieć, a dwa w korelacji z późniejszymi wydarzeniami zostaje zwyczajnie spłaszczona i pozbawiona znaczenia.

Tym bardziej bolesne jest to dla mnie jako fana Lehane’a, którego znam z szeregu świetnych pozycji. Odnoszę wrażenie, iż bardzo wielu autorów mogłoby podpisać się pod tą pozycją i nikt nie połapałby się w tej podmianie. Gdzieś wyparował styl, a w krew weszła automatyka pozbawiona pasji. Mam nadzieję, że to wyłącznie wypadek przy pracy i ten mdły, sztampowy i pozbawiony emocji thriller zbudowany na zawieszeniu niewiary, to wyłącznie nieudany eksperyment.

Patryk Rzemyszkiewicz