Właściwie nie wiem, dlaczego ta powieść Elizy Orzeszkowej budzi niechęć. Ja przeczytałam ją w jedno popołudnie. Ta pozytywistyczna historia zauroczyła mnie pod każdym względem. W wielu powieściach z tamtego okresu pisarze odwołują się do tradycji powstańczej, choćby "Noce i Dnie" Marii Dabrowskiej czy "Lalka" Prusa. Gdzieś głęboko zakorzeniony patriotyzm, miłość do ojczyzny pod zaborem i tęsknota za dawną świetnością Rzeczypospolitej pomagają kolejnym pokoleniom Polaków zrozumieć ten fenomen, jakim zapewne było nasze przetrwanie mimo 100 lat zaborów i prowadzonej w nich rusyfikacji i germanizacji. Książki te pokazują nam szacunek dla ludzi, którzy z wielką wiarą w zwycięstwo walczyli i ginęli w kolejnych zrywach. A na tym tle miłość a także inne spojrzenie na walkę z zaborcą. Praca i nauka, szerzenie świadomości narodowej poprzez kształcenie ludzi na samym dole drabiny społecznej, chłopów, drobnej szlachty czy ubogich mieszczan...Doskonała polszczyzna, wspaniałe opisy przyrody....czytając, mamy przed oczami obrazy z tamtej epoki. Polecam, szczególnie niechętnej do czytania lektur młodzieży, ale również tym wszystkim, którzy nie przeczytali jej w czasach szkolnych....

Właściwie nie wiem, dlaczego ta powieść Elizy Orzeszkowej budzi niechęć. Ja przeczytałam ją w jedno popołudnie. Ta pozytywistyczna historia zauroczyła mnie pod każdym względem. W wielu powieściach z tamtego okresu pisarze odwołują się do tradycji powstańczej, choćby "Noce i Dnie" Marii Dabrowskiej czy "Lalka" Prusa. Gdzieś głęboko zakorzeniony patriotyzm, miłość do ojczyzny...