Nie ma przyjemnych chorób. Każda przynosi nam ograniczenia, smutek, odbiera wiarę we własną osobę. Od razu pojawiają się pytania, dlaczego ja? Główna bohaterka książki dowiaduje się, że choruje na cukrzyce. Choć ta wieść przychodzi do niej jako jeszcze dziecko to nie czuje jednak wsparcia ze strony najbliższych. Jedynie w babci ma oparcie, choć to do pełni szczęścia jej to nie wystarcza. Czuje, że teraz nie spełnia oczekiwań jakie mają wobec niej rodzice. Postanawia dać sobie jeszcze jedną szanse, spróbować żyć jak każda normalna nastolatka w jej wieku. Czas jaki sobie na to daje to miesiąc. Trzydzieści dni to zarazem długi i krótki okres. Czas na nowe przyjaźnie, pocałunek, uczucie.

"Byłam jak bezpański pies, który musiał nauczyć się radzić sobie sam i przez całe życie udawać, tylko dlatego, że ludzie wokół czegoś oczekiwali."

Na temat samej choroby mam niewielką wiedze, dlatego nie do końca potrafię zrozumieć Adę, czyli główną bohaterkę. „Bieg do gwiazd” to przede wszystkim smutna historia z jarzącą się iskierką w tunelu na lepsze jutro. Nie jest książką obszerną, a co za tym idzie liczbę bohaterów również mamy okrojoną, lecz dzięki temu są oni dobrze zarysowani. Już tak mam, że moją sympatie zdobywają najczęściej postacie drugoplanowe, tym razem najbardziej upodobałam sobie Łukasza. W sumie nie ma lekkie życia, ponieważ los go nie oszczędził, a jednak potrafił zagryźć zęby i sobie radzić lepiej czy gorzej. Może i trochę wybudował wokół siebie mur i nutę tajemniczości, ale kiedy się przed kimś otwierał to dawał siebie całego.

"Bycie popularnym może oznaczać bycie samotnym. Łukasz okazał się tego świetnym przykładem."

Staram się podchodzić do życia z myślą, żeby nie marudzić za nad to na swój los, bo przecież inni mają gorzej. Ada nie mogła pogodzić się ze swoją chorobą, z którą pomimo ograniczeń da się żyć. Jednak myślę, że dużą w tym rolę odegrali najbliżsi, którzy pragnęli zdrowych dzieci, aby móc chwalić się nimi przed znajomymi. W sumie pojawia się jeszcze depresja. Choroba, którą ciężko jednoznacznie zdefiniować, rozpoznać. Potrafi zniszczyć każdego.

W książce oprócz głównego wątku, czyli choroby, mamy również miłość, przyjaźń. Miejscami mamy wrażenie, że to zwykła młodzieżówka, o standardowych młodych ludziach, którzy uczą się normalnego życia, ale szybko znów uświadamiamy sobie, że to tylko złudzenie, a pomiędzy wierszami możemy odczytać prawdę.

Spodobał mi się styl pisania autorki. Jest lekki, naturalny, a przede wszystkim nie wymuszony. „Bieg do gwiazd” to pierwsza książka spod jej pióra jaką mam okazję poznać, lecz mam nadzieję, że nie ostatnią, bo wydaję mi się, że pani Dominika Smoleń dopiero nam się rozkręca.

Nie ma przyjemnych chorób. Każda przynosi nam ograniczenia, smutek, odbiera wiarę we własną osobę. Od razu pojawiają się pytania, dlaczego ja? Główna bohaterka książki dowiaduje się, że choruje na cukrzyce. Choć ta wieść przychodzi do niej jako jeszcze dziecko to nie czuje jednak wsparcia ze strony najbliższych. Jedynie w babci ma oparcie, choć to do pełni szczęścia jej to...