Na początku trzeba zacytować autora „ Pierwszy polski kryminał retro klasy B”. Ciekawe prawda, ale ja się z tym w pełni zgadzam i dla mnie jest to jasne, gdyż jestem fanem włoskiegokina z pod znaku Giallo. Faktycznie jest to w pewnym sensie opowieść kryminalna ocierająca się o zmierzony kiczm jak to bywało w kultowych filmach klasy B, gdzie widz nie jest w stanie odnaleźć mordercy. Samo zakończenie może wydawać się absurdalne, ale jest umotywowane logicznie. Mnie się podobało, powieść jest napisana z niezwykłą dynamiką. Nie jest to na pewno literatura kryminalna wyjściowa to znaczy opowieść przyodziana w grzeczne słówka rodem z powieści tak zwanej milicyjnej, chociaż bywa nią, na szczęście bardzo rzadko. Intryga jest zajmująca i jak przystało na powieści ocierającą się o groteskę nieprzewidywalna, aczkolwiek główny watek to typowa zagadka kryminalna, natomiast wątki poboczne, a jest ich wiele są napisane z dużym, żeby nie powiedzieć specyficznym poczuciem humory i to było zmierzeniem autora. Powieść obyczajowo kryminalna rodem z PRL-u, z ciekawą zagadką kryminalną, ale też parodia, groteska ujawniająca się w oparach absurdu tamtych czasów. Szczerze polecam. Czegoś takiego jeszcze nie czytałem i to już zachęca.

Na początku trzeba zacytować autora „ Pierwszy polski kryminał retro klasy B”. Ciekawe prawda, ale ja się z tym w pełni zgadzam i dla mnie jest to jasne, gdyż jestem fanem włoskiegokina z pod znaku Giallo. Faktycznie jest to w pewnym sensie opowieść kryminalna ocierająca się o zmierzony kiczm jak to bywało w kultowych filmach klasy B, gdzie widz nie jest w stanie odnaleźć...