„Nie zasługujesz na tyle bazylii”. Zapamiętajcie to zdanie, może okazać się kluczowe, gdy będziecie zastanawiać się, co chce przekazać osoba, która stoi przed Wami z roślinką w dłoni.

Zuzanna Cieplicz, projektantka ogrodów w firmie Kozak Gardens w Starej Leśnej niedaleko Warszawy, córka zgorzkniałej Krystyny, a wnuczka niezwykle ciepłej i trochę szalonej Cecylii, samotna matka 12-letniego Wojtka, wiktoriańską mowę kwiatów ma opanowaną do perfekcji. Pewnego razu otrzymuje zlecenie, które – jak się okazuje – odmieni jej życie. Klientem firmy Roberta Kozaka (jakże śmiesznie znaczące nazwisko!) jest bowiem jej ukochany z czasów studenckich, Adam Przygodzki, dziś milioner żonaty z zimną, acz elegancką Karoliną.

Historia romansowa rozwija się – nie bez perturbacji – w urokliwym willowym miasteczku, w którym obok pań Cieplicz mieszkają niby zwyczajni, a jednak pełni uroku i sympatycznych śmiesznostek ludzie. Wśród nich dwie przyjaciółki Zuzanny: niepotrafiąca ułożyć sobie życia, nieustannie zakochująca się w niewłaściwych mężczyznach Wiola oraz Kazia, energiczna żona lekko safandułowatego męża, matka m.in. niespokojnej nastolatki. A także mistrz cukiernictwa Stanisław Grzybek, piewca prawdziwego masła i prawdziwej śmietany, aptekarz Wiesław Koczocik, którego na cel wzięła sobie spragniona mężczyzny Irena, właścicielka baru w Pociągu do Pappardelle (aż szkoda, że w powieści nie ma przepisów na jej makarony!) oraz proboszcz August Fąfara, zapalony motocyklista, którego szczerze nienawidzi Jacek Wtorek, oryginalny, ale niezbyt szczęśliwy ekolog. W miasteczku pojawia się także przystojny Jurko, młody Ukrainiec, którego do pracy przy ogrodzie wynajmuje Kozak. Bardzo się zżyje z rodziną Ciepliczów i nie tylko.

Powieść o podtytule „Miłość zostaje na zawsze” to pełna ciepła, bardzo pozytywna i dobrze napisana historia o ludziach, których można spotkać wokół nas. Jej lektura daje dużo satysfakcji emocjonalnej. Jest tak pełna optymizmu i wiary w człowieka, okraszona humorem (choćby za sprawą Kulczyby Wilcze Oko, złowrogiej kurzej anomalii), że robi się miękko na duszy. A nawet jeśli nie wszystkie trudne sprawy zasygnalizowane w powieści znajdują bezpośrednie rozwiązanie, czytelnik pozostaje z wiarą, że jest to możliwe. I to jest największy atut wykreowanego świata.

Oczywiście dla pełnej satysfakcji ważne jest, by mieć świadomość, że nie jest to lektura dla czytelników przyzwyczajonych do trudnych konstrukcyjnie i wymagających intelektualnie historii. Jej świat jest nieskomplikowany, co może być jednocześnie i wadą, i zaletą, język prosty, fabuła dość przewidywalna, a charaktery, choć żywe, to niezbyt głębokie. Ale jednocześnie jest tak pełna uroku, że ta naiwność w widzeniu świata sprawia, że jak się po nią sięgnie, czyta się aż po ostatnią stronę. A ta rodzi apetyt na drugi tom!

Po „Ogród Zuzanny” trzeba sięgać jak po deser na osłodę trudnego dnia.

Polecam do przyjemnej lektury.

Justyna Radomińska