Ta część jest lepsza od poprzedniczki. W przeciwieństwie do Kłamstw Locke'a Lamory nie musiałam się zmuszać by przebrnąć przez nią do końca. Choć zakończenie niezbyt mi się podobało. O ile to, że zostali wystrychnięci na dudka, było niezłym pomysłem, to już ta kombinacja z antidotum... A i zupełnie niepotrzebny prolog, o tym, że Jean zdradzi, przeczytaj koniecznie, jak to wygląda! Skutek był taki, że ten akurat pomysł nie zaskakiwał niczym i był jak odgrzewany kotlet...

Główny mój zarzut zarówno do tej części, jak i do całego cyklu, to nieco zbyt mały realizm świata i postaci w nim występujących. Chodzi mi głównie o psychologię postaci. Gdy kogoś poznamy w książce, to po dwóch stronach już wiadomo, czego się po danych ludziach spodziewać. Psuje to efekt całości i sprawia, że książka mimo częstych zwrotów akcji paradoksalnie jest dość przewidywalna.
I jeszcze ta widmowa Sabetha, o której wspomina się jeszcze w pierwszym tomie, a ni widu jej ni słychu, po cóż ją wtedy wprowadzać? Gdybyż jakieś wspomnienia z nią związane się pojawiły, sny jakoweś, to już sprawiłoby, że postać Locke'a była by bardziej ludzka. A tak, kocha się w niej i tyle. Ni słowa więcej. Inaczej: autor nie miał pomysłu ani chęci na wplątanie Locke'a w jakiś romans, więc wymyślił hipotetyczną kochankę, by zawsze gdy temat się pojawi móc się do niej odwołać.

Książka to może próbuje być śmieszna miejscami, ale jak dla mnie to takie trochę familiadowe żarciki. Ponadto wulgaryzmy upchnięte też jakby na siłę i bez konsekwencji. Padają, by oddać zdenerwowanie bohaterów ale nie zawsze, jakby tylko wtedy, gdy autor sobie przypomniał, że można by użyć przekleństwa. Tak bohaterowie przez cały czas używają języka z niedzielnej szkółki (piraci również!). Ogólnie dialogi są, jak dla mnie trochę zbyt przemyślane, odnoszę wrażenie, że nie są spontaniczne, że każde padające słowo jest wielokrotnie przeanalizowane przez rozmówcę. O ile można to zrozumieć, w wypadku snucia intryg przez bohaterów, o tyle w swobodnych rozmowach, już razi.

Nie wciąga na tyle, by pochłaniać kolejne stronice, aż zacznie świtać za oknem. Co nie oznacza, że jest to zła pozycja :) Ale jakoś nie dla mnie.
Fanom tolkienowskiej fantastyki mogę z czystym sercem polecić, tym którzy oczekują czegoś więcej, już niekoniecznie. Ponadto Tolkien miał zdecydowanie lepsze pióro:)

Ta część jest lepsza od poprzedniczki. W przeciwieństwie do Kłamstw Locke'a Lamory nie musiałam się zmuszać by przebrnąć przez nią do końca. Choć zakończenie niezbyt mi się podobało. O ile to, że zostali wystrychnięci na dudka, było niezłym pomysłem, to już ta kombinacja z antidotum... A i zupełnie niepotrzebny prolog, o tym, że Jean zdradzi, przeczytaj koniecznie, jak to...