Książka o narastającym obłędzie, chorobie psychicznej i radykalizmie. Dużo w niej filozoficznych rozważań i zastanawiania się nad pięknem. Książka wymagającą, poetycka, czasem nużąca.

Książka o narastającym obłędzie, chorobie psychicznej i radykalizmie. Dużo w niej filozoficznych rozważań i zastanawiania się nad pięknem. Książka wymagającą, poetycka, czasem nużąca.

Pierwsze zetknięcie z Mishimą i od razu oczarowanie. Wyrafinowana, estetyczna proza pełna filozoficznych refleksji i psychologicznej głębi.

Bohaterem jest młody akolita Mizoguchi służący w Rokuonji – świątyni zen w Kioto i uczęszczający na pobliski uniwersytet Otani. Jego obsesją staje się należąca do kompleksu świątynnego tytułowa Złota Pagoda, którą traktuje jak kochankę. Zabytkowa budowla w tajemniczy sposób na niego oddziałuje, np. utrudniając mu kontakty z kobietami.

Chłopak jest nieatrakcyjnym fizycznie jąkałą, co sprawia, że niejako rezygnuje z rzeczywistości na rzecz pięknej i zarazem niepokojącej iluzji. Zadaje się tylko z dwoma rówieśnikami, z których jeden (Kashiwagi) jest filozofującym nihilistą o koślawych stopach, a drugi (Tsurukawa) przyszłym samobójcą. Mizoguchi z niechęcią odnosi się do świata dorosłych (w tym swej matki i swego mistrza, opata),dostrzegając fałsz ich egzystencji.

Dzieło Mishimy jest opowieścią o samotności i wyobcowaniu, o mirażach wyobraźni i nieoczywistości piękna, wreszcie o postępującej autodestrukcji zakończonej tragicznym finałem.

Warto dodać, że fabuła utworu nawiązuje do prawdziwego wydarzenia, które miało miejsce w powojennej Japonii (w 1950 r.) i zaszokowało opinię publiczną.

Na koniec próbka literackiego kunsztu autora:
„Oparłem się o wąską balustradę i nieobecnym wzrokiem patrzyłem na staw w dole. Oświetlona zachodzącym słońcem woda przypominała antyczne zwierciadło z brązu, pokryte patyną. W tym zwierciadle wyraźnie odbijała się Złota Pagoda. W dole, głęboko poniżej wodorostów i rzęsy, widać było wieczorne niebo. To niebo różniło się od prawdziwego, które rozciągało się ponad nami. Było przezroczyste i pełne spokojnego światła. Pochłonęło cały świat od dołu i od wewnątrz, a Złota Pagoda zatonęła w nim jak poczerniała od rdzy wielka kotwica ze szczerego złota…”.

Pierwsze zetknięcie z Mishimą i od razu oczarowanie. Wyrafinowana, estetyczna proza pełna filozoficznych refleksji i psychologicznej głębi.

Bohaterem jest młody akolita Mizoguchi służący w Rokuonji – świątyni zen w Kioto i uczęszczający na pobliski uniwersytet Otani. Jego obsesją staje się należąca do kompleksu świątynnego tytułowa Złota Pagoda, którą traktuje jak...

Kiedy mój partner poleca mi książkę nigdy nie wiem czego się spodziewać... No i tutaj nawet po przeczytaniu książki nie wiedziałam o co do końca chodzi. Nie jest to kwestia tematyki, bo japońskie klimaty bardzo lubię, ale dla mnie ta książka byłą po prostu jakaś dziwna. Kilka momentów mnie rozbawiło, przy części książki bawiłam się wspaniale, ale były też momenty kiedy na usta cisnęło mi się tylko "WTF?!".
Nie twierdzę, że to zła książka, ale na pewno nie mój styl,

Kiedy mój partner poleca mi książkę nigdy nie wiem czego się spodziewać... No i tutaj nawet po przeczytaniu książki nie wiedziałam o co do końca chodzi. Nie jest to kwestia tematyki, bo japońskie klimaty bardzo lubię, ale dla mnie ta książka byłą po prostu jakaś dziwna. Kilka momentów mnie rozbawiło, przy części książki bawiłam się wspaniale, ale były też momenty kiedy na...

Zawładnęła mną ta powieść bez reszty, niczym piękno Kinkaku-ji (Złotej Pagody, właśc. Świątyni Złotego Pawilonu) mnicha Mizoguchiego. Podobieństwo z czynem Herostratesa ciśnie się tu na usta, chociaż w przypadku greckiego szewca pobudki było dość klarowne - sława i nieśmiertelność dzięki zniszczeniu jednego z 7 cudów świata. W przypadku protagonisty sprawa wydaje się bardziej złożona, ale czy na pewno?. Czy był to czyn mściwego szaleńca, który w ten sposób chciał społeczeństwu odpłacić za swoją stygmatyzację, niszcząc piękny artefakt będący dowodem wyrafinowania, doskonałości i misterności kultury japońskiej, chcąc odebrać mu możliwość rozkoszowania się jego widokiem? A może rzeczywiście Mizoguchi działał z koniunkturalnych pobudek, chciał po prostu osiągnąć sławę, znaleźć się na pierwszych stronach gazet, wcześniej nic nie znaczący jąkający się odludek? Rys psychologiczny i modus operandi głównego bohatera przywodzą mi na myśl ewolucję seryjnych przestępców, którzy bardzo często zaczynali właśnie od podpaleń, zapewniając sobie seksualne zaspokojenie, nie mogąc go uzyskać w naturalny sposób, wątek z prostytutkami oraz niemożność zbliżenia się do kobiety w intymny sposób są znamienne. Już na samym początku powieści protagonista jest wręcz oburzony doskonałością świątyni, wzbiera w nim wściekłość, gdy zestawia to nieskazitelne piękno ze swoją zewnętrzną brzydotą, jąkaniem, które skutkują społeczną marginalizacją przez rówieśników. Mishima zbierając materiały do powieści wiele razy odwiedzał prawdziwego podpalacza, Yokena Hayashiego, schizofrenika, który doszczętnie spalił Świątynię Złotego Pawilonu w 1950 r. Każdy z bohaterów tej opowieści ma w sobie pierwiastek sprzeczności, prowadzący podwójne życie opat, szpotawy Kashiwagi, pozujący na myśliciela obrzydliwy cynik zbijający kapitał na współczuciu czy dwulicowy Tsurakawa, w którym przenikają się jasność i konfabulacja. Człowiek nie rodzi się zły, moralnie zepsuty, spory wpływ ma na niego otoczenie, w którym się obraca. Oczywiście nie jest to jedyny czynnik warunkujący, ale ma on spory wpływ na przyszłe postępowanie. Dlatego wydaje się, że Mizoguchi jest produktem otoczenia, opuszczony przez zmarłego ojca, z matką której niewierności był mimowolnym świadkiem, po omacku poszukuje zapewnienia u osób niekoniecznie będącym wzorem do naśladowania. Sofistyczna podbudowa o unicestwieniu piękna Kinkaku-ji, uwznioślenie pospolitego wandalizmu i przestępstwa poprzez opakowanie go w zasłonę dymną wyższych celów uświadomienia ludzkości, wydaje się być podpuchą. Myślę, że Mishima zastawia tu na czytelnika pułapkę. Ponadto, kolejnym ciekawym aspektem jest fakt, że za 14 lat to sam autor złoży najwyższą ofiarę popełniając seppuku podczas nieudanego coup d'état, czyżby powieść Mishimy była zapowiedzią samounicestwienia? Znając predylekcje autora do prowokacji, może być w tym ziarenko prawdy. Jest to już bardzo dojrzała proza w pełni ukształtowanego artysty, hipnotyczna, wciągająca czytelnika w odmęty umysłu protagonisty i samą opowieść z pogranicza jawy i snu, nie puszczając aż do momentu kulminacyjnego. Majstersztyk.

Zawładnęła mną ta powieść bez reszty, niczym piękno Kinkaku-ji (Złotej Pagody, właśc. Świątyni Złotego Pawilonu) mnicha Mizoguchiego. Podobieństwo z czynem Herostratesa ciśnie się tu na usta, chociaż w przypadku greckiego szewca pobudki było dość klarowne - sława i nieśmiertelność dzięki zniszczeniu jednego z 7 cudów świata. W przypadku protagonisty sprawa wydaje się...

Bardzo męcząca i przygnębiająca powieść psychologiczna. Jednak spodobała mi się jej japońskość i ciekawy stosunek do filozofii buddyjskiej.

Bardzo męcząca i przygnębiająca powieść psychologiczna. Jednak spodobała mi się jej japońskość i ciekawy stosunek do filozofii buddyjskiej.

Inna niż większość książek po które sięgam ostatnio, ale w pełni satysfakcjonująca lektura.

Ciekawe studium postaci, społecznych uwarunkowań, wpływu historii rodzinnej, ale przede wszystkim opowieść o samotności, odrzuceniu i skumulowanych negatywnych uczuciach i emocjach, które często prowadzą do (auto)destrukcji.

Refleksyjny podmiot liryczny szczególnie ujmuje. Solidna porcja literatury japońskiej.

Inna niż większość książek po które sięgam ostatnio, ale w pełni satysfakcjonująca lektura.

Ciekawe studium postaci, społecznych uwarunkowań, wpływu historii rodzinnej, ale przede wszystkim opowieść o samotności, odrzuceniu i skumulowanych negatywnych uczuciach i emocjach, które często prowadzą do (auto)destrukcji.

Refleksyjny podmiot liryczny szczególnie ujmuje. Solidna...

Złota pagoda, która stała się obsesją. Złota pagoda, która łączyła świat realny ze światem wyobrażeń. Złota pagoda, która ostatecznie uwalnia.

Zakończenie świetne. Daje czytelnikowi możliwość zrozumienia czynu głównego bohatera w dwojaki sposób.

Złota pagoda, która stała się obsesją. Złota pagoda, która łączyła świat realny ze światem wyobrażeń. Złota pagoda, która ostatecznie uwalnia.

Zakończenie świetne. Daje czytelnikowi możliwość zrozumienia czynu głównego bohatera w dwojaki sposób.

Niezwykła powieść o tym, co arbitralnie narzucone kanony robią z psychiką młodego, formującego się człowieka, który nieustannie czuje się do nich nieprzystosowany i niepasujący. To wcale nie piękno jest niebezpieczne- to jeden niepodważalny i wyidealizowany kanon piękna. Oczywiście można tę książkę interpretować symbolicznie- uważam jednak, że współczesne odczytanie dzieła Mishimy powinno być dosłowne, wgłebiające się w psychikę bohatera i w czynniki, które doprowadziły do jej (auto)destrukcji

Niezwykła powieść o tym, co arbitralnie narzucone kanony robią z psychiką młodego, formującego się człowieka, który nieustannie czuje się do nich nieprzystosowany i niepasujący. To wcale nie piękno jest niebezpieczne- to jeden niepodważalny i wyidealizowany kanon piękna. Oczywiście można tę książkę interpretować symbolicznie- uważam jednak, że współczesne odczytanie dzieła...

Ta bez wątpienia najambitniejsza powieść Mishimy, z którą miałem do czynienia, kolejno mnie zaintrygowała, olśniła, znużyła, aż wreszcie przyniosła mi ulgę. I być może moje zmieniające się odczucia były poniekąd paralelne temu, co było udziałem głównego bohatera powieści -- młodego mnicha zen z japońskiej prowincji, który za wstawiennictwem zmarłego ojca, trafia do kompleksu świątynnego tytułowej złotej pagody. To historia, w której w równych proporcjach mieszają się rozczarowanie sobą i przekonanie o własnej wyjątkowości, gdzie narastający konflikt wewnętrzny przybiera formę nietypowej obsesji, urojonej miłości do pawilonu Kinkaku-ji. Ambicja Mishimy zawiera się gdzieś pomiędzy tym, że powieść luźno adaptuje prawdziwą historię, która w 1950 roku wstrząsnęła Japonią, a tym, że na gruncie psychologii i filozofii, także filozofii zen, dokonuje próby rekonstrukcji świata wewnętrznego tragicznego bohatera.

Wszystko to w doskonałym tłumaczeniu Anny Zielińskiej-Elliott i formie błyskotliwego solilokwium mnicha Mishimy w pierwszej tercji nabiera rumieńców i sprawia, że rumieni się czytelnik -- tak przynajmniej było ze mną. Aż w pewnym momencie Mishima, jak na japońskiego pisarza prawie-noblistę przystało, zaczął się gubić w swoich dygresjach, analizować po raz drugi i trzeci to, co już zdążył wyczerpać chwilę wcześniej, brnąć w teoretyczne rozważania tam, gdy potrzeba było pchnąć tę historię choć trochę do przodu. Mogę tu życzliwie założyć, że w zamyśle autora było stopniowe przenoszenie akcji rzeczywistej do świata wewnętrznego bohatera, czego emanacją mogą być raczej lakoniczne opisy tego, co faktycznie się wydarzyło, co rusz przeplatane obszernymi tych skrawków analizami bohatera. Całości niewątpliwie nie brak charakteru czy meritum. Mimo trudniejszych momentów "Złota pagoda" jest intelektualnie, emocjonalnie, moralnie i literacko stymulującą lekturą.

Ta bez wątpienia najambitniejsza powieść Mishimy, z którą miałem do czynienia, kolejno mnie zaintrygowała, olśniła, znużyła, aż wreszcie przyniosła mi ulgę. I być może moje zmieniające się odczucia były poniekąd paralelne temu, co było udziałem głównego bohatera powieści -- młodego mnicha zen z japońskiej prowincji, który za wstawiennictwem zmarłego ojca, trafia do...

Złota pagoda była na mojej liście do przeczytania ponad sześć lat. Może to i lepiej, że tak późno mam styczność z tą książką. Myślę, że gdyby przytrafiła mi się w innym czasie miałbym problem z wczuciem się.
Główny bohater wydawał mi się postacią totalnie uległą. Co z czasem można zauważyć jednak ma w sobie naturę buntownika przez to co przeżył.
Osoby, które poznaje, sytuacje, których doświadcza - to wszystko ma jakiś powód. Nie odczułem, żeby jakikolwiek wątek dodany do fabuły był śmieciem do zwiększenia ilości stron.
Jestem pod ogromnym wrażeniem, jest to na pewno pozycja do której chcę wracać i zatracać się w niej na nowo.

Złota pagoda była na mojej liście do przeczytania ponad sześć lat. Może to i lepiej, że tak późno mam styczność z tą książką. Myślę, że gdyby przytrafiła mi się w innym czasie miałbym problem z wczuciem się.
Główny bohater wydawał mi się postacią totalnie uległą. Co z czasem można zauważyć jednak ma w sobie naturę buntownika przez to co przeżył.
Osoby, które poznaje,...