Pacholęciem będąc jeszcze naoglądałam się różnych bajek o księżniczkach i strasznie bardzo im zazdrościłam tych wszystkich pięknych kiecek, błyszczenia na balach a nade wszystko tego królewicza, który przyjeżdżał na białym koniu i „żyli długo i szczęśliwie”.Po latach przekonałam się, że życie koronowanych głów wcale takie przyjemne nie jest. I nie dowiedziałam się tego na swoim przykładzie bynajmniej. ;)

„Caryca Katarzyna i król Stanisław Historia namiętności” to książka, po którą warto sięgnąć. Wbrew pozorom nie jest to żaden tani romans, ubarwiony erotycznymi scenami. To historia, która sprawia, że można się „wyleczyć” z marzeń o życiu w pałacu.

Ciężko mi wyobrazić sobie sytuację w której matka traci zainteresowanie dzieckiem tylko dlatego, że urodziło się dziewczynką. To dziecko wychowywane przez guwernantki żyje w samotności i jedyną jego przyjemnością jest nauka. Zofia, bo takie imię otrzymała po urodzeniu, żyje w złotej klatce. Nie ma prawa decydować o niczym. Ani teraz ani kiedy będzie już wielką księżną Katarzyną. Najpierw matka, później cesarzowa Elżbieta mają wpływ na jej życie. Na szczęście dziewczynka okazuje się być niezwykle inteligentna, co pozwala jej zjednywać do siebie ludzi. Teraz ktoś by ją zapewne nazwał manipulatorką, ale realia XVIII – wiecznej Europy to zupełnie inny świat. To miejsce, gdzie normalne jest posiadanie faworyta (legalnego kochanka, który na dłuższy lub krótszy czas zagrzewa miejsce obok rządzącej). To miejsce, gdzie romantyczna miłość miesza się z intrygami i żadne sentymenty nie mają znaczenia. Boleśnie przekonał się o tym Stanisław August Poniatowski, który najpierw dzięki ukochanej zdobył koronę Rzeczpospolitej, by później zostać jej pozbawionym za sprawą tej samej Sophie – jak ją pieszczotliwie nazywał.
Niby wszyscy znamy historię Polski, ale czasem umyka to, co świetnie opisuje Iwona Kienzler – uczucia. Bardzo często są pomijane a przecież dzięki nim właśnie dokonało się wiele rewolucji. Fajnie zobaczyć osoby, o których uczyli nas w szkole z trochę innej strony.
Ps. Gorszących scen nie odnalazłam, więc nie musicie czekać z lekturą do 23:00.

Pacholęciem będąc jeszcze naoglądałam się różnych bajek o księżniczkach i strasznie bardzo im zazdrościłam tych wszystkich pięknych kiecek, błyszczenia na balach a nade wszystko tego królewicza, który przyjeżdżał na białym koniu i „żyli długo i szczęśliwie”.Po latach przekonałam się, że życie koronowanych głów wcale takie przyjemne nie jest. I nie dowiedziałam się tego na...