''Byłeś moją burzą, moją chmurą gradową, moim drzewem w ulewie. Kochałam te wszystkie rzeczy i kochałam ciebie. Ale teraz? Jesteś jak pieprzona susza. Myślałam, że palanci jeżdżą tylko niemieckimi samochodami, ale okazało się, że dupki w Mustangach też mogą zostawić blizny.''

Rzadko zdarza się, aby ta sama historia, opowiedziana z drugiej perspektywy była po prostu świetna. "Dopóki nie zjawiłaś się ty" pokazuje, że można od nowa opowiedzieć tę samą historię, ale sprawić również, że na jakiś sposób będzie ona też inna.

Pierwszą część pokochałam, do dzisiaj mam ją w głowie. Naturalnym więc było, że będę z niecierpliwością oczekiwać drugiej. Aż w końcu miałam ją łapakach! Zaczęłam czytać i nie mogłam się oderwać. Kiedyś przeczytałam książkę mojej ulubionej autorki Colleen Hoover - "Hopeless", a później z perspektywy drugiej osoby - "Losing hope" i zawiodłam się. Bardzo się zawiodłam, bo pomimo tego, że uwielbiam Hoover to miałam wrażenie, że czytam tę samą historię, a dwójka tych bohaterów jest ze sobą wysokostabilna jeśli chodzi o emocje. Penelope Douglas pokazała mi, że można zrobić to bardzo dobrze. Historia ta sama, ale uczucia, myśli, emocje - zupełnie inne.
Autorka przy dwóch pierwszych częściach Fall Away, wykreowała świetne postacie, które na długo się zapamiętuje. W żadnym wypadku nie sprawiają wrażenia, że są takie samie, ale inne, a do tego tak żywe ze swoimi wadami i zaletami. Nie da się ich nie lubić i nie da się z nimi nie utożsamiać.

Fajne w takich książkach jest to, że możemy poznać uczucia drugiego z bohaterów i ich motywy. A jak wiecie większość osób, w tym mnie, zastanawiało się dlaczego Jared tak nienawidził Tate. To już wyjaśnia się w tej części i pomimo tego, że już wiem to dalej w związku z jego zachowaniem mam mieszane uczucia. Moim zdaniem, gdyby postanowił z nią porozmawiać, oszczędziłby jej i sobie samotności i bólu.

Jareda poznajemy tu jako pełnego gniewu, frustracji i bólu młodego człowieka, który w jakiś sposób musi te emocje z siebie wyrzucić. Opuszczony przez ojca i przez matkę - nie miał łatwo w życiu, musiał nauczyć się liczyć na samego siebie. Często też myśli o Tate, a jej wyjazd do Francji po raz pierwszy zachwiał jego kontrolą, jaką miał nad dziewczyną.

"Byłeś burzą w pełnym słońcu, błyskawicą na nudnym, bezchmurnym niebie."

"Dopóki nie zjawiłaś się ty" to książka, w której przeszłość przeplata się teraźniejszością. To historia pełna bólu i niepewności. Pokazuje jak stracone szanse i zmarnowany czas wpływają na relacje z bliskimi nam niegdyś osobami. Bardzo podobała mi się ta książka ! Czytałam ją z uśmiechem na ustach, zdarzały się sytuacje, kiedy się zaśmiałam. Wciągnęła mnie tak, że czytałam ją bez przerwy. Jestem zachwycona tym, że autorka po raz drugi dała radę mnie zaintrygować i zachwycić. Pomimo tego, że to ta sama historia to jestem zdania, że nie można przejść obok niej obojętnie i nie dać sobie szansy, by ponownie w tej historii się zakochać. Seria Fall Away jest jedną z moich ulubionych - pełna miłości, namiętności i intensywności.

''Byłeś moją burzą, moją chmurą gradową, moim drzewem w ulewie. Kochałam te wszystkie rzeczy i kochałam ciebie. Ale teraz? Jesteś jak pieprzona susza. Myślałam, że palanci jeżdżą tylko niemieckimi samochodami, ale okazało się, że dupki w Mustangach też mogą zostawić blizny.''

Rzadko zdarza się, aby ta sama historia, opowiedziana z drugiej perspektywy była po prostu...