Myślałam, że po przeczytaniu trzech książek Remarque’a już nie wpadnę w dziki zachwyt.
Następna książka, następne emocje - i znów wpadłam.
Smutna, nostalgiczna, pesymistyczna… piękna.
Mroczny, duszny klimat Paryża u progu wojny. Taka cisza przed burzą.
Knajpy, tanie hotele, dużo alkoholu - jak zwykle u Remarque’a.
Tym razem jest to calvados, płynący strumieniami – rodzaj ucieczki - lekarstwo na wszystko.
I szalona miłość dwojga zagubionych, samotnych ludzi – Ravica i Joan.
Miłość trudna - bez przyszłości, nie w porę.
Miłość rozpaczliwa - wyniszczająca.
Taka miłość - kiedy się odchodzi i wraca - kiedy się kocha i nienawidzi jednocześnie.

Pokochałam tę książkę. - Także za Ravica.
Remarque stworzył cudownego bohatera. Silnego, spokojnego, dojrzałego.
Pozornie cynicznego. Takiego, w którym można się zadurzyć na amen.
Ujmująca opowieść o niepewności, bezradności, o tęsknocie - o poszukiwaniu sensu życia.

Tyle wzruszeń, tyle emocji … kocham Remarque'a.
Za jego cudowny język … za wszystko.
Chwycił mnie za serce, dotknął duszy.

PS.
Przekład Ryszarda Wojnakowskiego – doskonały.

Myślałam, że po przeczytaniu trzech książek Remarque’a już nie wpadnę w dziki zachwyt.
Następna książka, następne emocje - i znów wpadłam.
Smutna, nostalgiczna, pesymistyczna… piękna.
Mroczny, duszny klimat Paryża u progu wojny. Taka cisza przed burzą.
Knajpy, tanie hotele, dużo alkoholu - jak zwykle u Remarque’a.
Tym razem jest to calvados, płynący strumieniami – rodzaj...