Dawno się tak nie ubawiłam przy lekturze książki okołojapońskiej. Zastanawiam się... chyba ostatnio przy "Bezsenności w Tokio" Bruczkowskiego. Perypetie młodego Japończyka w Polsce wprawdzie zaczynają się dość niemrawo, ale im dalej, tym jest zabawniej - trochę widać, że im lepiej autor poznawał język polski oraz kulturę, tym bardziej błyskotliwe stwierdzenia był w stanie serwować czytelnikom. Mnie najbardziej urzekły te wszystkie scenki, kiedy Kazu ku swemu zaskoczeniu zaczyna odkrywać, co o Japonii myśli przeciętny Polak. Duży plus też za sporą dawkę autoironii. Chociaż ogólnie "Jestem Kazu" to taka trochę odwrotna wersja tych wszystkich książek typu "byłem w Japonii, więc napisałem o tym książkę", to w przeciwieństwie do 90% autorów tego typu relacji Kazutaka Sasaki nie robi z siebie eksperta od Polski. Ani w sumie o Japonii, często przyznając się, że tego czy tamtego nie wie. I że sam mówi po japońsku nieprawidłowo (według wykładowców japonistyki w Polsce). Uważam, że warto tę książkę przeczytać z dwóch powodów: po pierwsze, bo to rzeczywiście zabawna, lekka lektura(w dodatku z humorystycznymi obrazkami), a po drugie - bo można sobie uświadomić ile w naszym wyobrażeniu na temat Japonii jest przesady, stereotypu i zwyczajnej nieprawdy.

Dawno się tak nie ubawiłam przy lekturze książki okołojapońskiej. Zastanawiam się... chyba ostatnio przy "Bezsenności w Tokio" Bruczkowskiego. Perypetie młodego Japończyka w Polsce wprawdzie zaczynają się dość niemrawo, ale im dalej, tym jest zabawniej - trochę widać, że im lepiej autor poznawał język polski oraz kulturę, tym bardziej błyskotliwe stwierdzenia był w stanie...