„Większość z nas przywitała świat krzykiem. Większość z nas chciałaby żegnać się ze światem w ciszy. Pomiędzy tymi dwoma pojęciami rozegra się ta książka.”
Powyższa zachęta autorów brzmiała intrygująco. Z ogromną ciekawością weszłam w tę przestrzeń, zastanawiając się, co mnie tam czeka, zaskoczy, zauroczy, a może zadziwi. Już od początku zostałam włączona w tworzenie jej treści, otrzymując zadanie, którego rozwiązanie napotkałam kilkadziesiąt rozdziałów później. Takich interaktywnych momentów przydarzyło się więcej. Ale najpierw było wsłuchiwanie się w deklinację „ ciszy”, analiza przyjemnego, dźwiękonaśladowczego brzmienia jej sylab, wczytywanie się w jej encyklopedyczną definicję, by poprzez poznanie fizycznych jej parametrów, rozpocząć przeciekawą, interdyscyplinarną podróż od nauk ścisłych po nauki humanistyczne. Poznać metafizyczny wymiar w filozofii, rolę medium komunikacyjnego w psychologii, broni w walce z dźwiękiem w ekologii, środka wyrazu artystów w sztuce czy czynnika zjawisk społecznych i kulturowych.
W żadnym przypadku nie była jednoznacznie tylko dobra lub tylko zła.
Jej wartościowanie zależało od kontekstu jej pojawienia się, wywołania, przywołania, sprowokowania, zaistnienia w zależności od człowieka, jej roli, otoczenia, zjawiska, problemu. Stąd ogrom rozpiętości pojęć ją określających od złowrogiej do świętej, wymienionych i potraktowanych jako zabawę z ciszą w jednym z rozdziałów. Chociaż określenie rozdziały to nadużycie. Składały się na nie raczej krótkie refleksje, skojarzenia, informacje, opisy wydarzeń lub zjawisk społecznych, fragmenty tekstów literackich, a nawet brak druku na dwóch stronach eksponujących białą ciszę kartek, a przez autorów nazwanych ścinkami, wycinkami i strzępami myśli. Pozornie zestawione chaotycznie, ale z główną osnową ciszy, tkały ustalony porządek tworzący wielobarwny, wielopłaszczyznowy, wielowątkowy i wielowymiarowy jej obraz. Jej swoistą monografię, która zburzyła moje dotychczasowe przekonanie o jej tylko dobrej, błogosławionej, terapeutycznej roli. Ale to dobrze! Książka nie miała mnie poprowadzić ścieżką ciszy ku wyciszeniu. Autorzy chcieli trochę namieszać, uprzedzając mnie o tym we wstępie – „Nie poprowadzimy cię za rękę, raczej zakręcimy w koło kilkakrotnie i pozwolimy na chwilkę chaosu w głowie.” Przyjemnego chaosu, z którego wyławiałam perełki o ciszy zupełnie mi nieznanej, a której wytyczonymi ścieżkami podążałam dalej. Tym samym spełniałam zamiar autorów – „Naszym marzeniem jest, żeby strony tej książki zachęciły cię do kolejnych wędrówek. Żeby rozdziały o ciszy w muzyce zachęciły do posłuchania opisywanych utworów. Żeby strony o literaturze obudziły chęć sięgnięcia do przywoływanych tekstów. Żeby czasem krótkie fragmenty nakłoniły do skorzystania z opisywanej metody czy doświadczenia. Żeby przywołanie konkretnej postaci zachęciło cię do poznania jej lepiej, już na własna rękę.” Podążałam więc ich wskazówkami, podpowiedziami i odsyłaczami, przypatrując się opisywanym obrazom jak „Your comfort is my Silence”, wsłuchując się w muzykę ciszy, oglądając występ Davida Greena „Silence” czy niezwykły film „Wielka cisza” Philipa Gröninga zrealizowany w klasztorze La Grande Chartreuse, który pochłonął mnie na trzy godziny. Od czasu do czasu wpatrywałam się w zdjęcia ilustrujące tekst, niczym milczące przerywniki sprzyjające rozmyślaniom.
Autorzy swój zbiór myśli o ciszy pozostawili otwartym, uzasadniając tę decyzję we wstępie – „Chcielibyśmy, żeby te strony zainspirowały cię do samodzielnego dopisywania kolejnych rozdziałów, które nam nie wpadły do głowy.” Początkowo wydało mi się to niemożliwe, patrząc na bogactwo zawartości, ujęć i podejść. Jednak znalazłam w swoim doświadczeniu ciszę, której tutaj nie wymieniono. Może dlatego, że poznaną przez niewielu nadal żyjących.
Ciszę przed śmiercią.
Te kilka sekund balansu, gdy człowiek stoi na progu życia i śmierci. Kiedy wszystko wokół zamiera i milknie w oczekiwaniu na krok do przodu lub do tyłu. Moment, kiedy w głowie pojawia się tylko jedna myśl w postaci pytania – to już? A potem świat z dźwiękiem rusza do przodu, bo to nie już, nie teraz, jeszcze nie.
Ciekawa jestem dopisanych rozdziałów przez innych czytelników.
http://naostrzuksiazki.pl/

„Większość z nas przywitała świat krzykiem. Większość z nas chciałaby żegnać się ze światem w ciszy. Pomiędzy tymi dwoma pojęciami rozegra się ta książka.”
Powyższa zachęta autorów brzmiała intrygująco. Z ogromną ciekawością weszłam w tę przestrzeń, zastanawiając się, co mnie tam czeka, zaskoczy, zauroczy, a może zadziwi. Już od początku zostałam włączona w tworzenie jej...

Autorzy opisują (prawie) wszystkie twarze ciszy. Jest więc tekst o niezwykłej sytuacji, gdy kolęda "Cicha noc" uspokoiła walczące armie i wyeliminowała frontowy hałas na kilka dni, o słynnym nagraniu "4:33", o milczących protestach i minucie ciszy. O czym jeszcze? Przekonajcie się sami, ja wyliczankę przerwę i zapadnie cisza. Być może nawet zagadkowa. Jeszcze jedno: jest w tym zbiorze miejsce, gdzie ciszę pokazano w sposób literacki. Poszukajcie tego momentu sami, a zobaczycie, że można przez chwilę pomilczeć w tekście.
Pełna recenzja: http://zcyklu.pl/na-czasie/655/Cichosza

Autorzy opisują (prawie) wszystkie twarze ciszy. Jest więc tekst o niezwykłej sytuacji, gdy kolęda "Cicha noc" uspokoiła walczące armie i wyeliminowała frontowy hałas na kilka dni, o słynnym nagraniu "4:33", o milczących protestach i minucie ciszy. O czym jeszcze? Przekonajcie się sami, ja wyliczankę przerwę i zapadnie cisza. Być może nawet zagadkowa. Jeszcze jedno: jest w...

Wracając dziś z pracy obserwowałem dość duży ruch. Jestem mieszczuchem i związany z tym hałas mi nie dokuczył. Po prostu go nie zauważam. Mimo wszystko odczuwam potrzebę ciszy. Najczęściej słucham muzyki i mam wrażenie, że jest jak tkanina spleciona z dźwięków i ciszy, która mnie otula i pozwala odpocząć.
O „Ciszy” i naszych reakcjach na nią opowiedzieli w bardzo ciekawy sposób Małgorzata Wojcik i Rafał Żak. Kiedy potrzebuję wyciszyć negatywne emocje, łączę medytację z modlitwą. Są miejsca do tego idealne, gdzie panuje cisza jakby przeleciał anioł. W codziennych kontaktach z ludźmi staram się dać rozmówcy czas na milczenie, a wtedy wystarczają mi gesty i mimika. Uczyłem się tego obserwując mimów.
Autorzy tej książki bardzo zręcznie przedstawili różne aspekty ciszy, łącząc różne dziedziny sztuki i sfery życia. Realizm, duchowość i wiedza tworzą bardzo interesującą kombinację. Milczenie nie jest jednoznaczne z ciszą, bo ta ma swój czas i znaczenie. Jest cisza przed burzą; inna następuje po kłótni. W tych sytuacjach atmosferę łagodzi muzyka Leonarda Cohena, a czasem nawet Richarda Wagnera, posiadająca swój rytm, natężenie i głośność. A może potrzebna jest „Pożegnalna symfonia” Haydna, po której „reszta jest milczeniem”. Cisza to też forma dyskrecji, kiedy ktoś powierzy nam swój sekret. Owocem wykorzystywania ciszy może być cierpliwość, wytrzymałość i szacunek.
Proponowane są miejsca na świecie oferujące wyciszenie. A może po prostu warto w Polsce pojechać do Ciszy i zobaczyć, czy tam jest ona słyszalna.
Gorąco polecam tę świetną książkę o ciszy opowiedzianą ze swadą i pasją odkrywania. Zarówno słowa, jaki i cisza mają wiele znaczeń.

Wracając dziś z pracy obserwowałem dość duży ruch. Jestem mieszczuchem i związany z tym hałas mi nie dokuczył. Po prostu go nie zauważam. Mimo wszystko odczuwam potrzebę ciszy. Najczęściej słucham muzyki i mam wrażenie, że jest jak tkanina spleciona z dźwięków i ciszy, która mnie otula i pozwala odpocząć.
O „Ciszy” i naszych reakcjach na nią opowiedzieli w bardzo ciekawy...