Latawce

Trochę przykro jest mi wystawiać tej książce dosyć słabą ocenę, ponieważ jest to prezent od bliskiej mi osoby, jednak w tym przypadku - chyba nietrafiony.
Może ja jestem zbyt niedojrzała na tę książkę, może jej nie zrozumiałam, może była zbyt metaforyczna jak dla mnie. Nie wiem. Ale ja jej nie poczułam. Sama forma jej napisania była dość ciekawa, pierwszy raz spotkałam się z tak przedstawioną historią i zapewne dzięki temu przeczytałam ją tak szybko. Ale mam wrażenie, że równie szybko o niej zapomnę.
Zwyczajnie nie jestem w stanie się do niej ustosunkować, była to zbieranina paru dialogów, w czasie niektórych zdarzało mi się mylić kto co mówi, powtórzeń "mama, nie matka", które pod koniec zaczęły mnie już irytować, interpretacji snów dotyczących latania oraz paru przemyśleń Grzegorza, bohatera tej książki.
Ponadto książka skończyła się zupełnie nagle. Pozostałe strony to było krótkie posłowie i parę rozdziałów jakiejś innej książki (?), co nie powiem, nieco mnie zdenerwowało i gdybym kupowała tę książkę za własne pieniądze, na pewno czułabym się rozczarowana i oszukana.
Rozumiem, że autorka w specjalny sposób chciała przedstawić historię Grzegorza, ale... nie była ona dla mnie wyjątkowa. Bardziej drażniąca, niezrozumiała. Bohaterzy byli... dziwni. Z jednej strony była to znajoma sytuacja wielu rodzin, z drugiej była ona tak frustrująca, że czytelnik ma tylko ochotę palnąć im wszystkim w łby, by się w końcu ogarnęli.
Niestety, choć forma była ciekawa, historia i przekaz pozostawiają wiele do życzenia, ja nie jestem zadowolona, lecz polecam przeczytać, chociażby dla sprawdzenia tego jako ciekawostki, bo jest to coś naprawdę innego.