Od zawsze przejmowały mnie sprawy bliskie człowiekowi. Ciągnie mnie więc szczególnie do książek, które przedstawiają historie autentyczne, domagające się uwagi. Żyję przeświadczeniem, że należy się pochylać nad krzywdą, smutkiem, zaniedbaniem czy zagubieniem. Tak też i uczyniła autorka książki „Latawce” Agnieszka Lis. Pochyliła się nad historią Grzegorza…
„Latawce” udowadniają, że życie pisze bardziej poruszające scenariusze niż najbardziej emocjonalna literacka fikcja. Agnieszka Lis wybierając dość minimalistyczną formę przekazu - dialog, zrobiła rzecz mistrzowską. Skrupulatnie, rzetelnie przekazała czytelnikowi ogrom dramatu i zagubienia Grzegorza.
„Wszystkie te małe drobiazgi zawsze były przysłonięte, nie widziałem ich. Były przykryte przygnębieniem. W podstawówce wszyscy mnie lali i pluli na mnie, nie broniłem się, bo nikt nigdy nie nauczył mnie, jak to robić. Taką postawę przyjąłem na resztę życia. Przyjmowałem każdy cios, nic nie robiąc, nie broniąc się.„(s.137)
Lektura niesamowicie mocno daje do myślenia. Jest trudna, poruszająca, bolesna, przygnębiająca, jednak w jakimś stopniu można uznać, że uczula na to, jak postępować w życiu. Jakimi kierować się zasadami, aby czegoś istotnego nie przeoczyć. Autorka poruszając w „Latawcach” m. in. problem nadopiekuńczej miłości matki do syna, braku zrozumienia, tęsknoty za wolnością, uzależnienia od narkotyków nie pozostawia czytelnika obojętnym. Skłania do refleksji. Wskazuje jak unikać zaniedbań. Apeluje o uwagę dla tych, którzy być może gdzieś obok, zatopieni we własnych myślach i przygnębiającym ich świecie potrzebują pomocy i czekają na nią. „Ktoś patrzył głęboko w moje oczy i widział mnie takiego, jakim w głębi serca jestem, jakim powinienem być. Ta osoba sprawiła, że nie wstydziłem się swoich łez, swoich wad. […] Tak naprawdę nigdy nie czułem się nikomu potrzebny, a ona pokonała tę barierę.” (115-116)
Polecam gorąco. Naprawdę warto przeczytać aby nigdy nie pozostać obojętnym na ludzkie tragedie, które dzieją się obok nas, a tak często przecież pozostają niezauważone.

Od zawsze przejmowały mnie sprawy bliskie człowiekowi. Ciągnie mnie więc szczególnie do książek, które przedstawiają historie autentyczne, domagające się uwagi. Żyję przeświadczeniem, że należy się pochylać nad krzywdą, smutkiem, zaniedbaniem czy zagubieniem. Tak też i uczyniła autorka książki „Latawce” Agnieszka Lis. Pochyliła się nad historią Grzegorza…
„Latawce”...