"kogo bolą
nabrzmiałe wymiona jabłoniowego sadu
obchodzi
sczerniałe pole pszenicy
krzak czerwonej porzeczki rozsypującej korale

wyciąć wykarczować wypalić
do gołej ziemi do asfaltu

Pamięci zapomnianych poświęcam…."

Tymi słowami Mariola Kruszewska otwiera swoją debiutancką książkę „Czereśnie będą dziczeć”. Jest to zbiór krótkich opowiadań, poświęconych zwykłym ludziom, których historia skazała na okrucieństwa wojny i przymusowe przesiedlenia. Opowiadania te powstały w wyniku wielu spotkań z przesiedleńcami i ich rodzinami oraz z Ewą Siemaszko-badaczką wołyńskiego ludobójstwa. Książka dostała Nagrodę Literacką Miasta Gdańska imienia Bolesława Faca w 2016 roku.
Niezwykłe wrażenie zrobiła na mnie ta książka. Jest niewątpliwie wstrząsająca, smutna, dotyka niewyobrażalnego okrucieństwa i bestialstwa. Ukazuje dramaty ludzkie jakie ciężko pojąć umysłem a jednak nie jest dołująca. Jest niezwykle mądra i szlachetna. Niesie potrzebę pamięci ale i nadzieję na lepsze jutro, na to,że ta walka nie była nadaremna.
Autorka niezwykle kunsztownie zbudowała swoją opowieść i to zarówno pod względem formy jak i treści. Całość składa się z kilkunastu opowiadań zatytułowanych nazwami roślin. Nazwy te stają się motywem przewodnim , czasem analogią do życia bohaterów. Jednocześnie te krótkie opowiadania, mimo, że nie chronologicznie, to tworzą zwartą całość i jako taka są pełnowymiarową opowieścią. Podobało mi się stopniowe łączenie się tych historii pokazanych w poszczególnych rozdziałach, to wszystko odbywało się bardzo płynnie. Tak samo płynnie czyta się całość bo książka napisana jest ładną polszczyzną, zawiera cudowne opisy, melodyjność wręcz.Obrazowy sposób przedstawienia niektórych scen w książce wzbudza ogromne emocje. Jest w tej okrutnej historii i miejsce na codzienność i miłość i pojednanie.
Autorka subtelnie ale i dosadnie opisuje historie jednocześnie stosuje swego rodzaju niedopowiedzenia które wzmacniają efekt całości. Często też zakończenia rozdziałów jednym zdaniem zapierały mi dech wywołując wzruszenie.
Bardzo polecam. To niezwykle dobra literatura, dobra proza. Na niewielkiej przestrzeni 140 stron Mariola Kruszewska dotknęła tylu ważnych spraw związanych z ludźmi o których nie zawsze pamiętała historia. Z tymi, którzy jak sami o sobie mówią w książce, byli pionkami w tej wojennej grze.Którzy z dnia na dzień musieli opuścic swoje domy, dawne życie, groby przodków i pójść w nieznaną przyszłość. To bardzo refleksyjna i potrzebna lektura .Jestem pewna że wiele z obrazów z tej książki pozostanie mi w pamięci na długo. Warto!
Edit. Na uwagę zasługuje też piękne wydanie tej książki, również dzięki niemu czytało się ją cudownie. Zaczynam przez to sięgać po papierowe książki choć ostatnio czytałam głównie ebooki :)

"kogo bolą
nabrzmiałe wymiona jabłoniowego sadu
obchodzi
sczerniałe pole pszenicy
krzak czerwonej porzeczki rozsypującej korale

wyciąć wykarczować wypalić
do gołej ziemi do asfaltu

Pamięci zapomnianych poświęcam…."

Tymi słowami Mariola Kruszewska otwiera swoją debiutancką książkę „Czereśnie będą dziczeć”. Jest to zbiór krótkich opowiadań, poświęconych zwykłym ludziom,...