Gdybym przeczytała tę książkę kilka lat temu, zupełnie inaczej bym ją odebrała. Ot świetny obyczaj, chwilami dramat, realistyczne tło niezbyt odległych, ale juz historycznych wydarzeń wojny w Iraku. Fabuła skonstruowana tak, że czyta się szybko i z zainteresowaniem. Różnorodne postacie oraz wciągająca, dobrze opowiedziana historia młodego człowieka, przemierzającego częśc Afryki i Europę.
Tak byłoby kilka lat temu, a teraz, kilometr po kilometrze, mozna powiedziec, przezywałam to, co opisują od kilku miesięcy wszystkie media. Poznawałam punkt widzenia uchodzcy, a nie dziennikarza, analityka, polityka komentującego w telewizji.
Wszyscy już chyba znamy nazwę Lampedusa, włoskiej wyspy, gdzie nielegalnym transportem przybijają imigranci. Wszyscy słyszelismy o przewozonych w ciężarówkach, stłoczonych jak towar ludziach. I to wszystko znajdziemy w tej książce, ale większość z nas, na pewno odbierze te fakty w inny sposób.
Pojawia się historia miłosna, jest przyjaźń, są również terroryści, są ciekawostki, charakterystyczne dla narodów i krajów, które przemierza bohater.

Mimo całego dramatyzmu opowieści, nie sposób było nie uśmiechnąć się, prawie za każdym razem, kiedy pojawia sie ojciec głównego bohatera. Nietuzinkowa osobowość, zapada w pamięć, choc jest postacią drugoplanową.
Bibliotekarz z zawodu i filozof z powołania. Najpierw, jeszcze w domu, w Iraku, często omawia z jedynym synem zyciowe problemy. Potem, po swojej tragicznej smierci, towarzyszy synowi i pomaga w wyprawie, już jako pojawiający się duch. Za każdym razem wita go swoją kwiecistą przemową:
"Mój synu, kości z mej kości, krwi z mojej krwi, gwiezdny mozole..",a porady, których udziela, to mieszanka flozoficznych przemyślen, życiowych doswiadczeń i mitologicznych opowiesci, które uwielbiał.

Wszystko to składa się na ciekawą opowieść, którą polecam.
Ale jeszcze coś. W całości odnalazłam słowa jednej z postaci, wskazujące albo na dar jasnowidzenia autora, albo niecodzienna wiedzę albo doskonały research, przy tworzeniu książki. Nie wiem co było przyczyną, ale efekt jest mocny:
..."W ostatnich stuleciach Europejczycy dotarli prawie wszędzie, wszędzie rozwijali handel, prawie wszędzie coś wydobywali i budowali, prawie wszędzie pozostawiali dzieci i zakładali kolonie. A teraz irytują się, że ktoś chce przyjechać do nich? Nie wierzę własnym uszom! U nas to potrafili powiększać własne terytorium, prawda? To przecież Europejczycy zaczęli przesuwać granice. Teraz kolej na nas, muszą się do tego przyzwyczaić, bo wszyscy do nich przyjedziemy - Afrykańczycy, Arabowie, Latynosi, Azjaci. Ja sam, w przeciwieństwie do nich, nie przekraczam granicy z bronią, żołnierzami i szlachetną misją zmieniania ich języka, praw i religii. Nie, ja tylko chcę małej przestrzeni dla siebie..."
I jeszcze coś mocniejszego: "...lubimy dzieciaki i więcej ich produkujemy. Pewnego dnia zabraknie Europejczyków!..."

No comment..

Gdybym przeczytała tę książkę kilka lat temu, zupełnie inaczej bym ją odebrała. Ot świetny obyczaj, chwilami dramat, realistyczne tło niezbyt odległych, ale juz historycznych wydarzeń wojny w Iraku. Fabuła skonstruowana tak, że czyta się szybko i z zainteresowaniem. Różnorodne postacie oraz wciągająca, dobrze opowiedziana historia młodego człowieka, przemierzającego częśc...