Należę do nielicznej grupy osób którym nie po drodze z twórczością Georga R. R. Martina, twórczością dla wielu ciekawą, a poniekąd nawet ambitną. Dlaczego tak jest, już śpieszę wyjaśnić.

Gdy przeczytałem "Grę o tron" byłem zachwycony, jednak czytając kolejne części "Pieśni lodu i ognia", to chwilami się nudziłem, to chwilami czułem obrzydzenie, dla tak wielkiego okrucieństwa, zakłamania, brutalności, podłych intryg, totalnego braku szacunku. Tak było w każdym tomie, jednak poziom odczłowieczenia postaci z każdą częścią wzrasta, cykl jest w ten sposób spójny. Te postacie które są słabe, chore, lub chociażby wrażliwe, odpadają, giną na sto różnych sposobów. Zastanawiam się teraz, czy świat jest tak straszny, jak go maluje Martin?

Cieszę się że nie muszę żyć w świecie "Siedmiu Królestw", tam łatwiej doczekać upokorzeń czy batów, niż dożyć starości.
Świat przedstawiony w "Pieśni lodu i ognia" ma swój pierwowzór, w średniowiecznej Europie, tak więc cieszmy się że żyjemy teraz.

Tak więc giną w tym tomie osoby wrażliwe i szlachetne. Bohaterowie których bardzo lubiłem, a polubiłem ich także dlatego, że zostali świetnie wykreowani. Za parę postaci nawet trzymałem kciuki, mogły zginąć w każdej chwili.
Autor w tej części znów wymienia prawdopodobnie około tysiąca bohaterów, przez co przyporządkować po paru minutach daną postać do rodu jest diabelnie trudno.
Mimo to akcja toczy się dosyć żwawo.

Należę do nielicznej grupy osób którym nie po drodze z twórczością Georga R. R. Martina, twórczością dla wielu ciekawą, a poniekąd nawet ambitną. Dlaczego tak jest, już śpieszę wyjaśnić.

Gdy przeczytałem "Grę o tron" byłem zachwycony, jednak czytając kolejne części "Pieśni lodu i ognia", to chwilami się nudziłem, to chwilami czułem obrzydzenie, dla tak wielkiego...