W życiu prawie każdego człowieka są takie chwile, że jedyne, czego pragnie, to obudzić się za rok, dwa lub nie obudzić się wcale. Jeżeli nie, to jest wielkim szczęściarzem i ewenementem na skalę światową. Nawet niepoprawni optymiści miewają okresy, gdy znajdują się u kresu wytrzymałości, czy to z powodu tego, co ich samych spotkało, czy tego, co sami zrobili. Nic chyba tak nie wyniszcza człowieka jak poczucie winy. A Cass Anderson czuje się winna. Czuje się winna do tego stopnia, że wpada w głęboką depresję, gdyż bardzo trudno jest pozbyć się tego uczucia, gdy już zagnieździ się w naszym umyśle. I powoli zabija od wewnątrz...

Poza nieustannym poczuciem winy Cassie zmaga się z ogromnym strachem przed chorobą, która zabiła jej matkę, a której symptomy zaczyna dostrzegać także u siebie. I mimo że ma wielkie oparcie w mężu, to wzbrania się przed wyznaniem mu całej prawdy zarówno o demencji matki, jak i o swoim, zdawałoby się, karygodnym zachowaniu w lesie. Na domiar złego zaczyna dostawać głuche telefony, przez co popada w paranoję. Cierpi na tym jej małżeństwo, bo tylko anioł miałby tyle cierpliwości, a mąż Cass jest jedynie człowiekiem. Psują się także jej relacje ze znajomymi, a praca na stanowisku nauczycielki pozostaje pod wielkim znakiem zapytania. Innymi słowy, jej życie jest w całkowitej rozsypce.

„Na skraju załamania” należy bezwzględnie zaliczyć do kategorii thrillerów psychologicznych. Żeby je jednak docenić, trzeba takie książki po prostu lubić. Nie ma tu bowiem mocnej akcji czy dreszczyku charakterystycznego dla horrorów. Jest to natomiast napięcie i niepewność, które – biorąc pod uwagę postać głównej bohaterki – dają iście piorunujący efekt, zwłaszcza gdy objawia się nam złożoność całej intrygi. Kuleje jednak trochę charakterystyka postaci, bo nie wiadomo o nich nic poza informacjami wtrąconymi jakby mimochodem oraz tym, co sami wywnioskujemy z przebiegu fabuły. Ale mając do wyboru opis historii życia bohatera z najdrobniejszymi szczegółami lub drobne wzmianki, to zdecydowanie wolę drugie rozwiązanie. Świadczy to bowiem o tym, że autorka ma oszczędny styl i raczej nie będzie posługiwać się tzw. zapychaczami tylko po to, żeby na siłę zwiększyć objętość książki.

Trudno opisać to, przez co przechodziła Cass. Przez prawie trzy miesiące nieustannie znajdowała się na skraju załamania, co wyniszczyło ją zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz. Mimo to w kluczowym momencie okazała się na tyle silna, by doprowadzić sprawę do końca. Czy po tym wszystkim zdoła się jednak pozbierać? Czy świadomość, że odkrycie prawdy było dziełem wyłącznie przypadku, pozwoli jej odbudować swoje życie? Tego nie można być już pewnym, ale Cassie z pewnością spróbuje. I choćby za to ją podziwiam, gdyż koszmar, jaki przeżyła, niejednego pozbawiłby zdrowych zmysłów, a nawet wpędził do grobu.

Choć wiele thrillerów ma dość przewidywalne zakończenie, to z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że w tym wypadku powieść B.A. Paris kompletnie mnie zaskoczyła. Z tego też powodu „Na skraju załamania” dołącza do książek, które mogę spokojnie polecić zarówno starym wyjadaczom, jak i czytelnikom dopiero zapoznającym się z gorszą stroną ludzkiej natury.

Natalia Neisser