Jeśli chodzi o sprawy techniczne – niestety, podobnie jak w przypadku Sezonu burz, tak i teraz materiał, z jakiego została wykonana okładka, bardzo szybko się gnie, ściera i po prostu źle wygląda. Ogólnego wrażenia nie poprawia też przedmowa Marcina Zwierzchowskiego; za mało jest tam konkretów, a za dużo niezbyt subtelnego słodzenia Andrzejowi Sapkowskiemu. Rozumiem, że po aferze dotyczącej serii gier wydawcy chcieli uniknąć niepotrzebnych przepychanek z autorem, ale chyba nie tędy droga. Nie spodobała mi się również zagrywka marketingowa z “Andrzej Sapkowski przedstawia” na okładce – zdaję sobie sprawę, że z pewnością odbiło się to pozytywnie na sprzedaży całego zbioru, jednakże może być to mylące dla czytelnika.

Na pochwałę zasługują natomiast naprawdę pięknie zaprojektowane ilustracje Tomasza Piorunowskiego, poprzedzające każdy tekst. Poza kilkoma niewielkimi wpadkami trudno też przyczepić się do czegokolwiek, jeśli chodzi o redakcję i korektę książki. Czas zatem zająć się treścią zbioru.

Utworem otwierającym “Szpony i kły” jest zwycięskie opowiadanie konkursu “Nowej Fantastyki” – Kres cudów i według mnie, zdecydowanie najlepszy tekst w całej książce. Czytając opowiadanie Piotra Jedlińskiego, czułem się, jakbym wrócił do świata znanego z cyklu o Wiedźminie – ten sam, charakterystyczny klimat, język i poczucie humoru, Ci sami bohaterowie (nie tylko z imienia), a do tego Pół wieku poezji Jaskra. Kres cudów zaczyna się, gdy Geralt w drodze na targ cudów “Cudowiankę” zauważa, że nigdzie w pobliżu nie ma ptaków. Co wydarzy się dalej? Czy wiedźmin powinien mieszać się do walki zła ze złem? Czym jest jeden z ostatnich cudów i jaką decyzję podejmie Geralt? Podobnie jak w przypadku opowiadań Sapkowskiego, tak i tutaj opowiadana historia zmusza do przemyśleń. Z ogromną przyjemnością przeczytam coś jeszcze spod pióra Piotra Jedlińskiego, niekoniecznie w uniwersum wiedźmińskim.
Zapraszam do lektury pełnej recenzji - https://fantasmarium.com/2017/11/14/szpony-i-kly-zbior-opowiadan-recenzja/

Jeśli chodzi o sprawy techniczne – niestety, podobnie jak w przypadku Sezonu burz, tak i teraz materiał, z jakiego została wykonana okładka, bardzo szybko się gnie, ściera i po prostu źle wygląda. Ogólnego wrażenia nie poprawia też przedmowa Marcina Zwierzchowskiego; za mało jest tam konkretów, a za dużo niezbyt subtelnego słodzenia Andrzejowi Sapkowskiemu. Rozumiem, że po...