„Są rzeczy, które trzeba zrobić, i robi się je, ale nigdy o nich nie mówi. Nie próbuje się ich usprawiedliwiać. Są nie do usprawiedliwienia. Po prostu się je robi. A potem o nich zapomina.”

To moje pierwsze spotkanie z „Ojcem Chrzestnym”. Książki nigdy nie czytałam. Na filmie zatrzymywałam na chwilę wzrok, jeśli na ekranie pojawiał się Brando. Klasyka gatunku. Świat mafii. Może dlatego niekoniecznie ciągnęło mnie do lektury?

Nigdy nie myślałam, że można żałować, że nie przeczytało się jakiejś książki wcześniej. Teraz wiem, że można. I żal jest wprost proporcjonalny do czasu, który upłynął od momentu, w którym mogłam ją przeczytać ze zrozumieniem:).

A poza tym?

Książka napisana bardzo sprawnie. Niezwykle obrazowy język, trzymająca w napięciu akcja, wspaniale wykreowani bohaterowie, smaczki historyczno-kulturowe, a przede wszystkim, hm, całkiem inne rozumienie świata, które pociąga i oczarowuje prostotą zasad, wiernością i oddaniem swojej społeczności, roztaczaniem opieki nad kobietami i dziećmi, w momencie, gdy mężczyźnie nie dopisze szczęście… Utopia? Spełnienie marzeń o społeczeństwie doskonałym? Przyjaźń, honor, rodzina, oddanie wartościom. I jakby na dalszy plan usuwa się problem bezwzględnego posłuszeństwa, oddawania swojego życia do dyspozycji dona, wybór ograniczony do wierności lub śmierci za zdradę, brak wybaczania, miłosierdzia. Morderstwa, szantaże, wymuszenia, niszczenie cudzego majątku… Karuzela dobra i zła, czerni i bieli, wrażliwości i bezduszności.

„Pracowałem całe życie. Dbałem o rodzinę. Nie żałuję. Nie chciałem być marionetką w rękach jakichś ważniaków. Nie mam się czego wstydzić.” Chciałam zakończyć tym cytatem, ale przywołując go przypomniałam sobie cytat z „W pustyni i w puszczy” i to niekoniecznie ten o Kalim i krowach, ale słowa pana Tarkowskiego skierowane do syna: „Słuchaj, Stasiu! Śmiercią nie wolno nikomu szafować, ale jeśli ktoś zagrozi twej ojczyźnie, życiu twej matki, siostry lub życiu kobiety, którą ci oddano w opiekę, to pal mu w łeb, ani pytaj, i nie czyń sobie z tego żadnych wyrzutów.”

„Są rzeczy, które trzeba zrobić, i robi się je, ale nigdy o nich nie mówi. Nie próbuje się ich usprawiedliwiać. Są nie do usprawiedliwienia. Po prostu się je robi. A potem o nich zapomina.”

To moje pierwsze spotkanie z „Ojcem Chrzestnym”. Książki nigdy nie czytałam. Na filmie zatrzymywałam na chwilę wzrok, jeśli na ekranie pojawiał się Brando. Klasyka gatunku. Świat mafii....