Z chemią zawsze byłam trochę (albo i bardzo) na bakier. Nie lubiłam jej, nie rozumiałam, no i w ogóle "po co mi ona?". A jednak, po fantastycznej lekturze "Dziwnych przypadków ludzkiego mózgu", nie mogłam się oprzeć kolejnej książce pana Keana. I cóż mogę powiedzieć. Z pewnością nie sprawiła ona, że nagle cudownie zapałałam miłością do pierwiastków. Szczerze mówiąc, mniej więcej przez pierwsze dwa rozdziały co rusz zastanawiałam się, o czym ja właściwie czytam. Jednak im dalej w las, tym lepiej. Autor skupia się przede wszystkim na historiach wielkich odkryć i wielkich naukowców, karmi nas ciekawostkami ze świata nauki, a "czysta" wiedza jest tutaj jakby dodatkiem. Dzięki takiemu podejściu do narracji, nawet ktoś taki jak ja, kompletny laik, nie mający nawet (wstyd się przyznać) podstawowej wiedzy z tej dziedziny może się nieźle wciągnąć w czytanie i zrozumieć co nieco. Trochę nawet żałuję, że nie uważałam bardziej na lekcjach chemii w szkole, bo z pewnością wyciągnęłabym z tej książki znacznie więcej. Ale tak czy siak, cieszę się, że na nią natrafiłam (i jeszcze bardziej, że nie odłożyłam jej po pierwszym rozdziale).

Z chemią zawsze byłam trochę (albo i bardzo) na bakier. Nie lubiłam jej, nie rozumiałam, no i w ogóle "po co mi ona?". A jednak, po fantastycznej lekturze "Dziwnych przypadków ludzkiego mózgu", nie mogłam się oprzeć kolejnej książce pana Keana. I cóż mogę powiedzieć. Z pewnością nie sprawiła ona, że nagle cudownie zapałałam miłością do pierwiastków. Szczerze mówiąc, mniej...