Na carskim samodzierżawiu i rosyjskiej rewolucji zawisł talent Walerija Briusowa. Usiadł okrakiem na rozstaju dwóch światów i poprzysiągł wierność poezji tymi słowami: "Do światła idę, czy w ciemności zginę - Dusza być wierną tobie nie przestała, Tobie, tobie jedynej". Taka była pasja twórcy rosyjskiego symbolizmu i uwielbienie dla Kaliope i Erato i takiego też zapamiętam Briusowa. O sferze jego wewnętrznych doznań będzie mi przypominało przysłowiowe łacińskie "odi et amo" Katullusa. Ponieważ Briusow umiał jednocześnie nienawidzić i kochać. Twierdził też, że piękne może być tylko to, co jest namiętne. Skłaniam się ku temu, aby mu przyznać w tej materii rację.

Rosyjski poeta ma w sobie coś z Odyseusza o którym sam wspomina. Dorównuje mu wyobraźnią i sprytem, wykorzystywanych do oczarowania czytelników. Tak samo jak pierwszy z nich uczynił użytek ze swojej inwencji do przeciwstawienia się mitycznym stworom, tak ten drugi czerpie z syrenich umiejętności ile tylko się da. Jego zamknięte w strofach wierszy fantazje, kroczą śladami Napoleona Bonapartego a jednocześnie grzęzną w mrokach prastarej Rusi. Estetyka poetycka Briusowa meandruje gdzieś pomiędzy elementami dekadentyzmu i potrzebą odnowy w rewolucyjnym porządku.

Jednak rosyjski twórca to także piewca miłości. W "Pompejance", zafascynował mnie temperamentem w opisywaniu dwóch splecionych ze sobą ciał, znalezionych podczas odkrywania zasypanych rzymskich miast. Oddanie przez niego ostatnich miłosnych chwil dwojga kochanków jest równie imponujące, co wybuch Wezuwiusza. Poeta twierdzi, że został stworzony po to, aby służyć ludziom. Poezja którą tworzy, ma lśnić niczym kindżał i zostawiać piorunujący a czasem nawet krwawy ślad. Nie na darmo się w tym przypadku porównuje do Michaiła Lermontowa, szermującego iście diabelskim ale i romantycznym buntem w "Demonie".

Walerij Briusow widział w sobie poetę dumnego a zarazem radosnego. Kierował swój wzrok na rzeczy cnotliwe ale nie był też obojętny na powab czułych ust. Niczym badacz studiował ludzką emocjonalność, aby od czasu do czasu włożyć cierniową koronę piewcy nowego socjalistycznego ładu. Sam sobie wystawił piękny pomnik pisząc:

"Ze współdźwięczących strof jam pomnik swój zbudował,
Nie obalicie go, pomstując niedorzecznie,
I nie rozpadną się w przyszłości śpiewne słowa:
Jam jest i będę trwał już wiecznie".

Być może te słowa wydadzą się chełpliwe dla osób, które nie znają jego twórczości. Jednak bardzo mocno zachęcam do tego, żeby tę poezję odbierać nie tylko poprzez pryzmat powyższego cytatu. Tak więc zapraszam Was, skosztujcie wrażliwości rosyjskiego klasyka a sami się przekonacie jak dobrze smakuje.

Na carskim samodzierżawiu i rosyjskiej rewolucji zawisł talent Walerija Briusowa. Usiadł okrakiem na rozstaju dwóch światów i poprzysiągł wierność poezji tymi słowami: "Do światła idę, czy w ciemności zginę - Dusza być wierną tobie nie przestała, Tobie, tobie jedynej". Taka była pasja twórcy rosyjskiego symbolizmu i uwielbienie dla Kaliope i Erato i takiego też zapamiętam...