Wyobraźmy sobie sytuację, że w moje ręce wpadła książka nieznanej mi Autorki, Tess Gerritsen, „Sekret, którego nie zdradzę”. Kiedy ją skończyłem, to naprawdę byłem zadowolony – świetny styl, zawiłe śledztwo w sprawie zabójstw – naprawdę „coś nowego”… Tyle tylko że tak mogłoby być tylko w wyobraźni. Bo po prawdzie to się tą powieścią trochę rozczarowałem. Ze względu, że to jest TA Tess Gerritsen, Autorka tak fenomenalnych powieści jak choćby „Chirurg”, „Skalpel” czy „Grzesznik”, to opisywany „Sekret…” nie ma nawet startu do nich! Gerritsen w tym cyklu popełniała już słabsze powieści, którymi dla mnie są (przede wszystkim) „Dolina Umarłych” oraz „Milcząca dziewczyna”, i choć „Sekret…” stawiam wyżej od tych wymienionych, to jednak – tylko od tych. Biorąc pod uwagę ilość książek w cyklu, to już pokazuje że zadowolony być nie mogę. Kilka zastrzeżeń mam; cytując gangstera Wąskiego z „Kilera” – pewne niedociągnięcia są… Przede wszystkim brakowało mi tego napięcia, tej adrenaliny, jaką miałem podczas lektury większości powieści z tego cyklu. Tamte czytało się z wypiekami na twarzy, takie klasyczne „naprawdę! Jeszcze jeden rozdział i idę spać…”; tutaj – wszystko jest - umownie nazywając - mechanicznie. Owszem, to nadal rozpoznawalny styl Tess Gerritsen, ale jednak to już nie jest to. Pomijając wątek kryminalny, to naprawdę – nóż się w kieszeni otwierał kiedy Autorka opisuje rodzinne kłopoty Rizzoli, oraz sercowe Isles – nuda i irytacja, nic więcej! Może kiedyś powinna napisać spin-off serii, dotyczący tylko problemu rodziców i rodzeństwa policjantki, oraz związku pani doktor z księdzem; kto będzie zainteresowany zagadnieniami, sięgnie po to; ja na pewno nie. Pozytywnie natomiast oceniam sam zamysł wzorowania zabójstw na legendach krk – i choć też nowością to nie jest, niemniej jednak sama narracja powieści na tym zyskała. Na koniec dodam, że książka dostaje ode mnie sześć gwiazdek, ale tak naprawdę tylko „po znajomości”…

PS. W jednej z opinii przeczytałem że minusem powieści jest mało opisów córki Jane. (?????????) Nawet nie wiedziałem jak to skomentować, ale wtedy przypomniałem sobie, że osoba pisząca te słowa, kiedyś przy opinii innej książki – „Doktor Jeremias” – stwierdziła że z przyjemnością zasiadła do czytania, bo fabuła osnuta jest wokół gwałtu i zabójstwa dwunastolatki. Nie obrażając nikogo, ale - może pomoc psychologa by coś dała…?

Wyobraźmy sobie sytuację, że w moje ręce wpadła książka nieznanej mi Autorki, Tess Gerritsen, „Sekret, którego nie zdradzę”. Kiedy ją skończyłem, to naprawdę byłem zadowolony – świetny styl, zawiłe śledztwo w sprawie zabójstw – naprawdę „coś nowego”… Tyle tylko że tak mogłoby być tylko w wyobraźni. Bo po prawdzie to się tą powieścią trochę rozczarowałem. Ze względu, że to...