Ponieważ książki psychologiczne nie są mi straszne i generalnie lubię pochylić się nad zagadnieniami związanymi z psychiką ludzką, z miłą chęcią sięgnęłam po „Być kobietą” Ewy Danuty Białek. Zachęcona tytułem stwierdziłam, że nigdy nie jest za późno na samodoskonalenie, a jako kobieta z krwi i kości zawsze przecież mogę coś zmienić w swoim życiu na lepsze. W końcu kto nie chciałby osiągnąć poziom, w którym zadowolenie z własnej egzystencji pozwoli na wiedzenie fascynującego życia, w zgodzie z sobą i własnym ja.
Jak zapowiadał blurb dzięki tej książce miałam ulepszyć sfery swego codziennego funkcjonowania, tak na płaszczyźnie osobistej, międzyludzkiej i zawodowej. Ćwiczenia wpisane w książkę miały mi to umożliwić, dzięki czemu miałam „zerknąć w siebie jak w lustrze” i „poddać retuszowi” to co wymaga poprawy, po to by „pozwolić sobie na nowe narodzenie do innej, wspaniałej przyszłości - dla siebie, bliskich i świata”.
Chociaż zapewnienia te wydały mi się co najmniej czynione na wyrost, a z racji tego, że raczej należę do sceptyków, już na wstępie powątpiewałam w sukces tej ewolucji. Być może w tym właśnie tkwił cały problem i brak spodziewanego efektu. Może, gdyby nie przyrzeczono mi nowej Ziemi Obiecanej, mogłabym osiągnąć życiowe katharsis i wznieść się na wyżyny swojej kobiecości. Niestety, mechanizmy poprawy mojej przestrzeni życiowej okazały się chybione, a terapeutyczne zadania, sprowadzające się do schematu – zamknij na chwilę oczy, usiądź wygodnie i odpowiedz sobie na kilka pytań lub weź kawałek kartki i zwizualizuj swoje problemy, strachy i traumy, zupełnie do mnie nie przemówiły.
Nie powiodła się również próba nawiązania kontaktu z moim wewnętrznym dzieckiem. Widać mała „ja” nie chciała tulić się i zwierzać swemu dorosłemu odpowiednikowi. Mimo wielości rozdziałów, które miały mnie także przybliży do tego, aby uzyskać odpowiedź na pytania „jaka jestem”, „jakie są moje myśli, emocje, wrażenia, czy wyobrażenia”, czy „jakie są moje wady i zalety”, a wreszcie „gdzie jestem i dokąd zmierzam”, dalej tkwię w martwym punkcie własnych wcześniejszych przeświadczeń, a moja wiedza o sobie w żaden sposób, przez lekturę tej książki, się nie poszerzyła.
Może nie jestem docelowym odbiorcą, może nie znajduję się na życiowym zakręcie, może nie dręczą mnie mroki przeszłości i z tego powodu „nie narodzę się na nowo”. Trudno, będę musiała z tym żyć.
Mnie zatem ta książka do siebie nie przekonała, pomijając już fakt, że pisana jest trudnym, ciężko przyswajalnym językiem, co w publikacji poradnikowej uznać należy za ogromny mankament, gdyż ma ona być przystępna dla czytelnika, w końcu to z myślą o nim z pewnością powstała.
Nie bardzo rozumiem również sens zamieszczonych w książce ćwiczeń rozmaitej treści, jeśli Autorka w żaden sposób nie omawia ich rezultatów. Nie mam pojęcia zatem jak miałabym zinterpretować wspomniane wykonywane, przy okazji wnikania w siebie, rysunki lub udzielone odpowiedzi, gdyż Autorka do tego się nie odwołuje. Licznie za to czyni odesłania do innych napisanych przez siebie publikacji, jak i zachęca do udziału w prowadzonych przez siebie warsztatach. Być może zatem tu tkwi odpowiedź. Żeby zmienić siebie należy zgłębić i inne tytuły popełnione przez Autorkę. Taki zabieg mi przeszkadzał i odebrałam go jako rodzaj ukrytego chwytu marketingowego. Być może się mylę, ale mam do tego prawo.
Podsumowując, nie skreślam tej pozycji, ale też trudno mi ją polecić. Cieszę się jedynie, że przed lekturą tej książki wiedziałam w pełni co to znaczy być kobietą, gdyż po niej, gdybym wcześniej tej wiedzy nie miała, dalej tkwiłabym w nieświadomości.

Ponieważ książki psychologiczne nie są mi straszne i generalnie lubię pochylić się nad zagadnieniami związanymi z psychiką ludzką, z miłą chęcią sięgnęłam po „Być kobietą” Ewy Danuty Białek. Zachęcona tytułem stwierdziłam, że nigdy nie jest za późno na samodoskonalenie, a jako kobieta z krwi i kości zawsze przecież mogę coś zmienić w swoim życiu na lepsze. W końcu kto nie...